Mostrando entradas con la etiqueta Magdalena Domínguez (BRÉTEMA). Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Magdalena Domínguez (BRÉTEMA). Mostrar todas las entradas

TAN SOIA...

En lembranza do meu home

no decimosegundo cabodano

do seu falecemento

(3 de decembro do 2000)

 

 

TAN SOIA...

 

Só ti ó pé de min, e eu tan soia,

nesta noite de inverno estrelecida.

Nesta noite de bruxas e pantasmas,

só ti ó pé de min, na lonxanía.

 

Só ti ó pé de min, neste degredo,

nesta terra, que tan sequera é miña,

só ti ó pé de min, nesta lembranza,

que levo pro alén da miña vida.

 

Só ti ó pé de min, nesta distancia,

que hai da túa morte, a morte miña,

só ti ó pé de min, nesta saudade

que irá sempre comigo, mentres viva.

 

Só ti comigo sempre na lembranza,

prenda do corazón... prenda querida.

 

Magdalena Domínguez

(Terceira Antoloxía do Grupo Poético Brétema)

VOLVER A CORRUBEDO

A D. Gustavo Valencia

(in memorian)

 

VOLVER A CORRUBEDO

 

"O faro de Corrubedo

co seu ollar largasío

¡ai amor! Púxome medo."

-Fermín Bouza Brey-

 

 

Contigo fun ver o mar

ó faro de Corrubedo,

collida da túa man

porque soia tiña medo.

 

Viñan as ondas bruando,

empurradas polo vento

e nas rochas do peirao

escachaban os salseiros.

 

Nada poidemos falar

co bruído, do mar intenso,

mais soio con nos mirar

que de cousas nos dixemos...

 

Quen puidera da túa man

ir de novo a Corrubedo.

 

Magdalena Domínguez

(Terceira Antoloxía do Grupo Poético Brétema)

Mañana será tarde

Mañana será tarde

 

Mañana, cuando la luna asome a la montaña,

yo no estaré aquí;

nuestra luna de amor, la luna clara,

no me verá partir.

 

Te quedará por siempre mi fragancia,

mi ausencia y mi recuerdo

y si tus brazos pretenden abrazarme,

abrazarán el viento.

 

Mañana emprenderé el camino,

ligera de equipaje

y por la misma ruta que me ha traído,

volveré a marcharme.

 

No esperes a mañana si me quieres,

mañana llorarás al recordarme,

no esperes a mañana,

mañana será tarde.

 

Magdalena Domínguez

(Terceira Antoloxía do Grupo Poético Brétema)

 

Tu recuerdo, yo y el mar

Tu recuerdo, yo y el mar

(Recordando a mi marido)

 

Caminando por la orilla de la playa

voy huyendo de mi propia soledad,

cae la noche lentamente sobre el agua

y en el tiempo ha transcurrido un día más.

 

Estoy sola, no hay un alma ni un ruido,

sólo estamos tu recuerdo, yo y el mar,

y una lancha que por siempre se ha dormido

en un sueño de quietud y eternidad.

 

Dos gaviotas sobrevuelan la ensenada

y se posan en la arena a descansar,

van y vuelven, se sumergen en el agua

y se mecen de las olas al compás.

 

Ni un barco navegando por la ría,

en el cielo ni una nube que mirar,

que esta tarde estamos solos en la playa;

 

una lancha que en la arena está dormida,

dos gaviotas jugueteando sobre el agua,

tu recuerdo, mi tristeza, yo y el mar.

 

Magdalena Domínguez

(Terceira Antoloxía do Grupo Poético Brétema)

UNA SOMBRA EN MI CAMINO

UNA SOMBRA EN MI CAMINO

 

Con pasos inseguros por la calle

camina una anciana

con aspecto cansado y temeroso,

perdida la mirada.

 

Ochenta inviernos fríos

pesan sobre su espalda,

ochenta desamparos,

ochenta soledades en el alma.

 

Va sacando sus cuentas por los dedos,

hablándole a las sombras de su infancia

y a los viejos recuerdos que en su mente

quedaron sin ayer y sin mañana.

 

Habla consigo misma de sus cosas,

de la vida, que es cara,

de lo poco que tiene,

de lo mucho que gasta.

 

Y sigue con su empeño

como si alguien la atendiera o la escuchara,

cruzando entre la gente

que pasa por su lado sin mirarla.

 

Es tan sólo una sombra,

la sombra de un fantasma,

la sombra que me espera en mi camino

el día de mañana.

 

Magdalena Domínguez

(Terceira Antoloxía do Grupo Poético Brétema)

NACÍN MULLER

NACÍN MULLER

 

Nacer muller no século vinte…

que falta de prudencia!

Nacín muller e teño tres defectos:

ser muller, ser pobre e ser poeta.

 

Nacer muller... que mágoa!

Nacer fora do tempo,

nacer muller nun mundo pra homes feito

foi a perda máis grande,

foi o erro primeiro.

 

Son pobre por desgracia,

diso culpa non teño,

pero por ser poeta

se deus non o remedia,

vou ter que ir ó inferno.

 

Se queres vivir ben e ter amigos,

non escribas poemas

pois con menos delito

condenaron a moitos á fogueira.

 

Que desgracia tan grande é inda hoxe...

nacer muller, ser pobre e ser poeta!

 

Mª Magdalena Domínguez

 

 

 

Poeta a machadazos

Poeta a machadazos

 

Ser poeta é vivir de señardades,

é ser de un certo xeito aqueloutrado,

é ter a alma ceibe de maldades,

é darse e partirse en mil anacos.

 

Ser poeta non é o que fan moitos,

na póla do loureiro empoleirados,

que xa se pensan deuses do Olimpo

por rimar catro versos mal rimados.

 

Nin é tampouco por casualidade,

pois poucos son os bos, moitos os malos.

Poeta hai que nacer, non é unha herdade,

non se fai un poeta a machadazos.

 

Mª Magdalena Domínguez

Sueños de cristal

Sueños de cristal

 

Al Dr. José Luis Medina Monzón,

con mi sincera amistad.

 

Mis sueños, mis pobres sueños,

pobres sueños de cristal,

sueños de dicha y placer,

sueños de felicidad

que en mi loca fantasía

soñé hacer realidad.

 

Mis sueños, mis pobres sueños,

pobres sueños de cristal.

Sueños de amor que creí

que lograría alcanzar,

sueños que el viento llevó

y que nunca volverán.

 

Porque sólo fueron sueños,

sólo sueños de cristal.

 

Magdalena Domínguez

(Primera Antología del Grupo Poético Brétema)

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.