Mostrando entradas con la etiqueta Manuela Fernández (BRÉTEMA). Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Manuela Fernández (BRÉTEMA). Mostrar todas las entradas

Siempre tú

Siempre tú

(Para Jorge)

 

De gala se viste el mar

con traje azul turquesa,

engalanadas las olas,

blanco encaje lucirán

sobre la quietud del mar,

boga una gaita gallega:

arte, amor, tesón navegan;

aroma de Breogán.

Vive la música en ti,

tú vives para la música,

que no te abandonen las musas

de la creatividad,

que tu música navegue

los mares de todo el mundo,

que se cumplan todos tus sueños

y que seas siempre tú.

 

Manuela Fernández

(Terceira Antoloxía do Grupo Poético Brétema)

La música de la vida

La música de la vida

 

Busco en la orilla del mar

la paz que tanto se ansía,

en el vaivén de las olas

la música de la vida,

la nana de la niñez,

la inocencia perdida,

la fuerza para seguir

en el vaivén de la vida,

el amor que me sostiene,

el color de la bahía,

busco en la naturaleza

la savia que me da la vida,

de colores pintaré

cuatro barcas en la orilla,

ese trocito de cielo,

arrecifes de coral

y para que tú escuches

en el vaivén de las olas

la música de la vida.

 

Manuela Fernández

(Terceira Antoloxía do Grupo Poético Brétema)

SOY QUIEN TÚ QUIERES QUE SEA

SOY QUIEN TÚ QUIERES QUE SEA

 

Soy sombra en tu camino,

soy agua y soy rocío,

soy el aire que respiras,

soy un viejo amigo,

soy rama que tú trepabas

cuando eras un niño,

te arrullé… en mi regazo,

te amamanté… con mi savia,

¡compartimos tantas cosas!

noches de luna y rocío,

¡soy el secreto de un nombre

que en mi pecho has esculpido!

soy tú, soy ella, soy él…

soy quien tú quieras que sea,

soy ceniza a tus pies,

soy un cielo enrojecido,

soy tizón en tu conciencia,

soy el precio de un amigo,

soy desolación y muerte,

soy una parte de ti

que morirá conmigo,

soy quien tú quieres que sea,

soy tú, soy ella, soy él,

soy el universo,

soy quien tú quieres que sea.

 

Manuela Fernández

 

 

BUENOS DÍAS OTOÑO

BUENOS DÍAS OTOÑO

 

Buenos días otoño, con tus hojas amarillas

tejes para mí una alfombra

para pasear la vida,

para recrear mis sueños,

mis vivencias, mis primaveras vividas.

 

¿Quién ha dicho otoño que eres triste,

que en un bagaje sólo cabe desengaño y melancolía?

que poco saben de ti,

de tus anhelos , tus sueños,

tus ganas de respirar vida.

Otoño te despojas de tus hojas

con una bondad infinita

y nos tejes una alfombra

para pasear la vida,

para recrear los sueños

esbozando una sonrisa,

gracias por estar aquí,

por haber llegado a mi vida,

nunca dejarás de sorprenderme,

otoño con tus hojas amarillas.

 

Manuela Fernández

 

 

A un poeta

A un poeta

 

Desde la tierra al

cielo recorriendo

las estrellas,

desgranando poesías.

 

Te has ido compañero.

 

Donde antes hubo palabra

ahora solo hay silencio.

Una tarde de verano

se ha tornado en frío invierno.

 

Te has ido compañero.

 

Te hemos perdido en la tierra,

te han ganado en el cielo.

Amigo, profesor, compañero.

 

Te has llevado la palabra,

nos has dejado tus versos.

 

Un poeta nunca muere,

sólo se hace silencio.

 

Manuela Fernández González

(Primera Antología del Grupo Poético Brétema)

O ÚLTIMO TREN

O ÚLTIMO TREN

 

Súbome ó último tren

para percorrer a vida,

quero empaparme de sapiencia,

non quero pasar de nada.

 

Quero subir a ese pico

que diviso na montaña,

quero contemplar o mundo

na última cordada.

 

Quero deixar o meu amigo

a miña camisa,

o meu pan,

a miña cama.

 

Espido vin o mundo,

ó tornar non levo nada,

tan só me acompañan

o meu Corazón, a conciencia,

a miña andaina.

 

Quero tanto querer,

quero percorrer a vida,

súbome o último tren

rumbo á melancolía.

 

Tan só me acompañarán

tantas secuencias vividas,

gracias vida por vivirte

noite a noite, día a día,

que lonxe queda o anden,

este é o último tren

rumbo á melancolía.

 

Manuela Fernández González

(Segunda Antoloxía do Grupo Poético Brétema)

 

 

SENTIMENTO

SENTIMENTO

 

Non é tan malo chorar

cando é de sentimento.

 

Quero chorar e non podo,

quero querer e non sinto,

quero vivir e dar vida,

non podo, estou seca por dentro.

 

Quero ser como esa pomba

que voando chega ó ceo,

e se perde nesa nube

e chora de sentimento.

 

Quero ser a bolboreta

de cores tan intensos,

bebe o néctar das frores

e non está seca por dentro.

 

Quero compartir coa bolboreta

o néctar que está bebendo,

que a miña alma se empape

a chorar de sentimento.

 

Manuela Fernández

(Segunda Antoloxía do Grupo Poético Brétema)

 

VOLTAREI Ó TEU CARÓN

VOLTAREI Ó TEU CARÓN

Miña terra agarimosa

naiciña doce querida,

en cada anaco da vida

non podo vivir sin ti.

Miña terra feiticeira

de verba doce fermosa,

de campiña verde e tenra,

onde durme Rosalía

e perdura a súa verba.

Voltarei a ti,

ti serás o meu cobixo

descanso no meu camiño

do meu longo soño o leito,

testemuña da miña longa noite

sin retorno.

Voltarei a ti para sempre

miña terra doce e tenra,

onde durme Rosalía

e perdura a súa verba.

-Manuela Fernández González-

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.