VOLTAREI Ó TEU CARÓN
Miña terra agarimosa
naiciña doce querida,
en cada anaco da vida
non podo vivir sin ti.
Miña terra feiticeira
de verba doce fermosa,
de campiña verde e tenra,
onde durme Rosalía
e perdura a súa verba.
Voltarei a ti,
ti serás o meu cobixo
descanso no meu camiño
do meu longo soño o leito,
testemuña da miña longa noite
sin retorno.
Voltarei a ti para sempre
miña terra doce e tenra,
onde durme Rosalía
e perdura a súa verba.
-Manuela Fernández González-
1 comentario:
Manuela, sempre doce e terna.
Saudos,
Ceneme
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"