O ÚLTIMO TREN

O ÚLTIMO TREN

 

Súbome ó último tren

para percorrer a vida,

quero empaparme de sapiencia,

non quero pasar de nada.

 

Quero subir a ese pico

que diviso na montaña,

quero contemplar o mundo

na última cordada.

 

Quero deixar o meu amigo

a miña camisa,

o meu pan,

a miña cama.

 

Espido vin o mundo,

ó tornar non levo nada,

tan só me acompañan

o meu Corazón, a conciencia,

a miña andaina.

 

Quero tanto querer,

quero percorrer a vida,

súbome o último tren

rumbo á melancolía.

 

Tan só me acompañarán

tantas secuencias vividas,

gracias vida por vivirte

noite a noite, día a día,

que lonxe queda o anden,

este é o último tren

rumbo á melancolía.

 

Manuela Fernández González

(Segunda Antoloxía do Grupo Poético Brétema)

 

 

1 comentario:

Anónimo dijo...

Manuela, permite que te pida perdón por no haber leido tu poesía, está llena de filosofía, de sabiduría y en e destino final al que nos dirigimos todos los seres humanos. Ceneme

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.