O ÚLTIMO TREN
Súbome ó último tren
para percorrer a vida,
quero empaparme de sapiencia,
non quero pasar de nada.
Quero subir a ese pico
que diviso na montaña,
quero contemplar o mundo
na última cordada.
Quero deixar o meu amigo
a miña camisa,
o meu pan,
a miña cama.
Espido vin o mundo,
ó tornar non levo nada,
tan só me acompañan
o meu Corazón, a conciencia,
a miña andaina.
Quero tanto querer,
quero percorrer a vida,
súbome o último tren
rumbo á melancolía.
Tan só me acompañarán
tantas secuencias vividas,
gracias vida por vivirte
noite a noite, día a día,
que lonxe queda o anden,
este é o último tren
rumbo á melancolía.
Manuela Fernández González
(Segunda Antoloxía do Grupo Poético Brétema)
1 comentario:
Manuela, permite que te pida perdón por no haber leido tu poesía, está llena de filosofía, de sabiduría y en e destino final al que nos dirigimos todos los seres humanos. Ceneme
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"