Cantiga
do meu amor
Inmemorian
(A
un grande compañeiro, humanista e poeta da “Mesa das Verbas”)
-Os
poetas non morren, permañecen nos seus versos-
Onde
hai sorrisos
hai
nenos,
onde
hai nenos
hai
espranza,
onde
hai espranza
hai
amor,
¡ai,
amor, canto me tarda!
Canto
me tarda,
¡ai
amigo!
O
meu sono esperanzado,
esperanzado
acotío,
do
seu tornar ao meu lado,
do
seu tornar mariñeiro,
dos
mares a valentía,
do
seu tornar, compañeiro,
xunguidos
na travesía.
Namentras,
ao pairo imos,
tí e
mais eu, o meu amigo,
namentras
ao pairo imos,
eu
sin tí, mais tí conmigo.
Eu
cando o sol amañeza,
comencemos
a bogar,
ollaremos
pola proa
os
soños da inmensidá.
Tí e
eu xuntos, nos estrobos
os
remos van a un compás,
tí i
eu xuntos pola mar.
Máis
agora, matinando,
convicto
de soedá...
onde
hai sorrisos hai nenos,
onde
hai nenos... libertá.
(+)
Gonzalo Bouza-Brey
Vilagarcía
de Arousa
(Pontevedra)