Farto

Farto

De tanto andar sen rumbo,

perdín o meu camiño,

de novo me atopo neste mundo

como cheguei a el, espidiño.

Co cariño dos que me queren ás costas,

coa dor de que tantos lonxe están,

e pase o que pase que te apostas,

a que as augas ó seu cauce voltarán?

E mírame ós ollos e dime que che contan,

porque so pena transmiten súas bágoas ó caer,

boto de menos as sombras que me arroupan,

nadas do solpor co atardecer.

E quen son eu sen meu contexto?

sen o meu ar e meu arume?

sen ese carballo e ese fento?

sen ese recendo a lume?

Sen o son do piar dos paxariños?

sen o correr da auga limpa gorxa abaixo?

sen os pasos paseniños

dun escarabello roxo?

E extrano tanto á xente,

tanto á vida pausada,

tan mal planificado o ambiente,

que me deu unha patada.

E agora cos dentes ensanguentados,

agardo a hora de partir,

volverei cos pulmóns reventados,

máis con gañas de resistir.

Direi adeus a este infernal lugar,

onde auga é xofre líquido,

onde o mar,

arde sen outro cometido.

Onde o ar,

está abafado polo fume emitido,

onde chorar,

síntoma de que estás perdido.

Fuxirei deste enclave en canto poida,

en canto o contexto actual mo permita,

en canto remate a loita,

entre traballo, lecer e vida.

Bran Barral

Santiago de Compostela

(A Coruña)