Cantiga do meu amor


Cantiga do meu amor

Inmemorian

(A un grande compañeiro, humanista e poeta da “Mesa das Verbas”)
-Os poetas non morren, permañecen nos seus versos-

Onde hai sorrisos
hai nenos,
onde hai nenos
hai espranza,
onde hai espranza
hai amor,
¡ai, amor, canto me tarda!

Canto me tarda,
¡ai amigo!

O meu sono esperanzado,
esperanzado acotío,
do seu tornar ao meu lado,
do seu tornar mariñeiro,
dos mares a valentía,
do seu tornar, compañeiro,
xunguidos na travesía.

Namentras, ao pairo imos,
tí e mais eu, o meu amigo,
namentras ao pairo imos,
eu sin tí, mais tí conmigo.

Eu cando o sol amañeza,
comencemos a bogar,
ollaremos pola proa
os soños da inmensidá.

Tí e eu xuntos, nos estrobos
os remos van a un compás,
tí i eu xuntos pola mar.

Máis agora, matinando,
convicto de soedá...
onde hai sorrisos hai nenos,
onde hai nenos... libertá.

(+) Gonzalo Bouza-Brey

Vilagarcía de Arousa
(Pontevedra)


3 comentarios:

FILGUEIRA VALVERDE por Xermán Torres dijo...

Gonzalo foi unha persoa moi coñecida e moi popular en Vilagarcía de Arousa, era un elemento da súa paisaxe urbana. Foi un ser humano, "fieramente humano", coas súas grandes virtudes e valores e tamén cos seus grandes e pequenos defectos. Posuía outos ideais, quería un mundo máis xusto, máis acolledor con todos. Foi un escritor comprometido con Galicia e coa Humanidade enteira. Fomos amigos, noto a súa ausencia, aquelas grandes e interesantes conversas que matiñamos con frecuencia, cando nos atopabamos nas rúas e prazas da nosa querida cidade. Onde queira que esteas, amigo Gonzalo, entrelaza as estrelas coas verbas; que se vaian cumprindo solidariedade, liberdade, honestidade. En calquera recuncho do Universo atopa a paz e a luz. Ata sempre.
Xermán Torres

Anónimo dijo...

Mi enhorabuena para el amigo Bouza porque donde hay sonrisas, hay nenos, esperanzas, ilusiones y hay un futuro lleno. Felicidades, Ceneme

Anónimo dijo...

Amroso recuerdo a Gonzalo al que sólo escuche en alguno de los "encuentros " en el Liceo . Éste recuerdo me sirve para alcanzar alguna de las inquietudes que fluían y le llevaban a escribirlas. Aquí quedan ,ahora que él ve "el cielo nuevo y "su tierra nueva" "
Leida y entendida ( desde mi limitación ) tu " cantiga de amor con el recuerdo a Gonzalo,también hago mío el deseo que la primera estrofa expresa al reconocer el amor y la esperanza como rayos liminosos . Gracias por él y por tu cantiga de amor. María

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.