Historia de un loro, mosca, cotorra y urraca


Historia de un loro, mosca, cotorra y urraca

Yo he visto a una cotorra
con los ojos de lagarta,
con la lengua de culebra
y con el pico de garza.

Volaba sobre las noches,
y en cada balcón dejaba,
una carta  y un paquete
al lado de las ventanas,
y cuando venía el día
cada dueña de su casa,
preguntaba y se decía:
¿Quién ha sido esta marrana
que ha dejado este paquete
para que apeste mi casa?

Y contestando una mosca
que por allí se encontraba
le contestó a la dueña,
mire usted, señora Juana
yo la he visto muchas veces,
y se quien es la fulana
que le dejó el paquete,
de basura en su ventana;
pues dígame señora mosca,
quién es pues la descarada
para sacarle la lengua
de cotorra y de lagarta.

Y contestando la mosca
con sus ojos de “mascata”,
y le dijo a la señora:
mire pues, señora Juana
yo conozco a esa cotorra
con largo pico de garza,
y con lengua de culebra
y con cuernos de una cabra.

Y con ella había un loro
con las plumas de una urraca;
un pico rombo tenía
y una nariz prolongada,
su cara era una proa
de las galeras romanas,
con  sus ojos y orejas
y una cara de alpargata,
y por detrás le salían
unas cuatro o cinco caras;
cabeza de burro salía
de una cabeza cuadrada,
cabeza de asno y pollino
y de una burra parda,
un nariz de saxofón
y unas orejas muy largas,
y ya no vi más cabezas
amigas de la marrana,
con la lengua de culebra
y con ojos de lagarta.

Pues érase una cotorra
con grande cara de vaca,
que se compraba chaquetas
y luego se las trocaba,
por otras chaquetas sucias
esta liebre de dos patas,
y aquí se acaba la historia
de la mosca y de la urraca,
de la famosa cotorra
con los ojos de lagarta,
y ese loro furibundo
cara y proa de una barca,
descubiertos por la mosca
con su vista de “mascata”

Francisco de Sotavento

Cedeira
(A Coruña)



Todo puede suceder


Todo puede suceder

Todo puede suceder,
¡oh, destino que nos hieres!
Tú nos programas, pues tienes,
en tus manos el papel,
eres la empresa destino,
nosotros simples obreros
esclavos de tu proyecto
triturándonos en él.

Poco a poco batallando
en este mundo de locos,
llegan unos, se van otros,
cómo y cuándo sin saber.

Ni los más afortunados
definidos como genios
descifrarán el convenio
que heredamos al nacer.

Isaura Lago
(Grupo Poético Brétema)

Últimos compases


Últimos compases

Sentí algo mágico
donde la música es ave…
y oí la alondra y la calandria
y aún reverbera en el jardín
el ruiseñor invisible.

Y también vi en la tierra
los surcos de la sed y la mañana,
estaba en la ventana y no tenía voz,
sólo luz de cristal frágil quebrando
los espacios del silencio,
¿es la luz que atraviesan con su canto
los pájaros?...

Entretanto, deslizándose
los últimos compases de la melodía
en el azul dormido, el ciprés canta
su misterio y las arañas tejen
sus caminos de seda…

Marcelino Menéndez González
(Murcia)

La búsqueda


La búsqueda

He bajado al Infierno por si estabas
Y provoqué el asombro en su mirada
¿Cómo esperas un ángel de los cielos
Estar ardiendo aquí entre las llamas?
Te busqué en el Olimpo de los dioses
En la luz del sol por la mañana
Te busqué en las sombras de la noche
En el invierno oscuro de mi alma
Te busqué inútilmente y no sabía
Porque mis ojos al ver no te miraban
No sabía que nunca habías dejado
De cuidarme desde el borde de la cama

Ceneme
(Grupo Poético Brétema)






La puerta del maltrato



La puerta del maltrato
(Soneto)

Ya no es la de la boca de la fresa,
se disfraza su cara con pintura,
él tiene el puño y fuerza en la cintura,
él ladrón robo el sueño de princesa,

del palacio de escoba y olla es presa,
ella es la cenicienta de amargura,
prisionera del golpe y de tortura,
muñeca de la cama rota y mesa

donde el cuerpo será la sobremesa,
como caballo látigo montura,
triste en la casa vive una figura ,

de porcelana fina nunca ilesa,
ella vive terror y dictadura,
Ella tiene la llave él cerradura.

Leonor Pastor Díaz
(Barcelona)

A crise


A crise

Os magnates e banqueiros,
sambesugas de hoxe en día,
ó pé do politicastro
medran e fan vilanía.

Estes novos dirixentes
tratan a un á baqueta;
son animais, fóra a alma,
e as nosas mentes inquedan.

Esta caste de individuos,
ladróns e abominables
fan perder a esperanza
a xente considerable.

Un político actual
dixo que o pasaba mal;
só gañaba uns seis mil!
Que anaco de animal!

Esta clase de suxeitos
non son santos dos meus ollos
e non veñen moito ó caso,
mellor pasar o ferrollo.

Queren ter o mar nun puño
e poñer portas ó campo,
son fatuos e fachendosos
e ás veces usan o lampo.

Teñen a alforxa chea,
pero quérena aumentar,
róubanlle a quen non ten branca
e o pobre ten que esmolar.

Ó paisano contribuinte
déixano polas portas,
polos desafiuzamentos
moitas persoas van mortas.


Por riba só vai haber
xustiza só para ricos;
moito costará un litixio
se non trocan o ministro.

Hoxe andamos cangados
por mor destes desgraciados;
con xustas leis e razóns
á cadea… ou desterrálos.

Xosé Antonio Suárez Aneiros

Cedeira
(A Coruña)


Dondiego


Me asomé con José Antonio, a la ría de Cedeira en su poema a muchas
flores, cuyo nombre desconozco. Las admiro y descubrí aquí a
“Diegos de noche ", camino de Faxilde, y estos días en las inmediaciones
del Museo del Ferrocarril, me han recordado que yo los tenía y percibía
aroma y color únicos, como cada flor.


Dondiego

Galante dondiego
el día se acaba.
Se acerca la noche
y quieres cortejarla.
Sales a su encuentro
vestido de gala.

Te has teñido el traje
de colores nuevos
y lo has perfumado
con aromas frescos.

La noche se acerca
silente, serena,
misteriosa, bella...
Cual doncella joven
siente tu presencia.

De tu galanura
la noche se prenda.
¡Qué corto es el tiempo
cuando se corteja!
Sin noción de él
otro día llega.

Tu dama se ausenta.
Tú pliegas tus galas
que el sol no las vea.
Cuando éste se vaya,
vestido de fiesta,
vas a cortejar
a otra noche nueva

María Palacios
(Grupo Poético Brétema)

Como dos manos en oración


Como dos manos en oración

Cada aurora despierta la armonía:
tu amor más puro que blanca azucena
espeja mi ser en tu compañía,
y hadas del hogar fluyen en vena.

Claman ecos de nostalgia, lejanías.
Pleno de sentido me llega el poema,
eres una canción llena de poesía,
torrente de luz, que abates mi pena.

Como dos manos en oración
a fecundar el surco nos juntamos,
y a sembrar la vida con pasión.

Y ahora, que hacia el ocaso marchamos,
nos vibra la generosa canción
que aclama lo que en nuestra vida amamos.

Daniel Uriza
(Argentina)




Río de Arneles


Río de Arneles

Cambia el río su curso
y entre rocas se desliza
rozándolas con amor
y sintiendo su caricia.

Fuertes riadas pasaron
cubriéndolas con fiereza
más hoy todo está en calma
y el idilio comienza.

El río busca la mar
sintiéndose quizá perdido
más el aroma de ella
le está enseñando el camino.

Ella ruge por momentos
el escucha sus quejidos
caudaloso entre montañas
baja raudo y aguerrido.

Abre la mar sus entrañas
para recibir el dulzor
de esas aguas amantes
del río que es todo amor.

Montserrat Copa Arias

(Vigo)

E así van as cousas...


E así van as cousas...

Vivo porque aínda ninguén me matou,
mais morto vago entre vivos,
un anaco importante de min finou,
co odio duns ollos cautivos.

Resultado, ego desfeito,
pesimismo desbordado,
mágoa enriba do peito,
pesar pesando e pesado.

Rubrica e estampa,
a morte o meu epitafio:
Aquí remata a trampa,
e vai o morto ó carafio.

Afundindo ando,
sen medo e sen receo,
mais penoso vou marchando,
paso en dirección oposta ó ceo.

Cara un fin que descoñezo,
sen protección algunha,
teño todo o que merezo,
ou apenas unha?

Desculparme quero mais non me deixan,
ai pobre de min,
cando dúas partes non se xuntan,
o conflito non ten fin.

E son eu quen ten de perder,
porque ela parece contenta,
eu a medio caer,
ela andando de festa.

E rabia sinto,
exasperación,
a zona precinto,
conteño a respiración.

Amanso os folgos,
e pecho as pálpebras,
porque nun deste fogos,
digo malditas palabras.

Agardarei impaciente,
día que espero chegue,
mentres serei paciente,
da loucura que se me apegue.

Bran Barral

Santiago de Compostela
(A Coruña)

Nosotros los humanos


Nosotros los humanos

Que tristeza,
que dolor,
que poca humildad
tenemos señor,
que poca atención prestamos,
que poco respeto ofrecemos.

Como somos los seres humanos,
buen Díos,
tan sólo nos escuchamos
a nosotros mismos,
nos creemos divinos, únicos
y a los demás, ni les saludamos,

Somos egoístas,
pocos atentos,
prepotentes y malos.

Siempre pensamos, que somos únicos,
que los demás no merecen estar
a nuestro lado,
pero que equivocados estamos.

La humildad es hermosa,
la bondad es vida,
una caricia una simple sonrisa,
la compasión es amor.

La prepotencia
es envidiosa,
el orgullo mal entendido,
al corazón resta latidos.,

La maldad es la cruel enemiga
de la amistad,
tan sólo acarrea soledad,
compasión y rechazo
en quienes nos rodean,
así sin más,
para que luchar
la maldad a los buenos
corazones nunca les van a ganar.

Mª Luisa López Castro
(Grupo Poético Brétema)
                                        

Para ti son os meus amores…




Para ti son os meus amores…

Eres un pobo de pescadores,
gratos recordos teño de ti,
por ser a terra dos meus amores
ai ferroliña querote así.

Pois en Mugardos preto do mar,
no teu peirao redeiros vin,
reparan redes para ir a pescar
con armonía e destreza  afín.

A túa serra ten moitas cores,
nos verdes campos eu sempre vin,
pois en antaño moitos pastores
eran felices, pois din.

Na miña tristura e sinsabores
eu sei moi ven que non te perdín,
xa que pra ti son os meus amores,
por que os teus serán para min.

Corrín Mugardos e alrededores,
ca miña “Honda” por ti sain,
e murcháronse todas as frores
por que ese día eu non te vín.

Regreso a casa moi disgustado
io non verte meu corazón,
medio aburrido e moi cansado,
durminme vendo a televisión.

Toda a noite pasei soñando
só contigo linda Carmiña,
que estabamos os dous paseando
entre Doniños e A Mariña.

Pero en canto eu despertei
e comprendín que estaba soñando,
axiña eu xa me levantei
pra poder seguir buscando.

Félix Loira
(Grupo Poético Brétema)


Al bastón


Al bastón

Como una sombra tú eres
y en mí fundiéndote vas,
si marcho, conmigo marchas,
no me abandonas jamás.

Tú eres, mi caro amigo,
de mi cuerpo la extensión,
eres la luz de mi otoño,
lazarillo y diapasón.

Yo tu Quijote errante,
tú mi Sancho y cuidador.

Compañero de mis días,
mi escudero…
mi bastón.

Manoel Xosé
(Grupo Poético Brétema)

Dor


Dor

Dor,
tan so dor e punzadas nas costas,
e tras o esplendor,
o apagón e o peche de portas.

E medo,
si, fobia, terror,
nada vexo como ledo,
no medio do clamor.

Tristeza,
tamén,
e reza,
ou despide ó máis alén.

E tremo,
a cada paso,
a cada tramo,
e non ceso.

Odio,
rabia,
e adío,
ese maldito día.

E noite,
xa escurece,
e pode que loite,
mais non o parece.

E alma en pena vaga,
penando e dando pena,
e nada que faga,
para a drena.

E así vou sen sangue,
por ríos de xente,
e no medio do mangue,
afogo de oínte.

Bran Barral

Santiago de Compostela
(A Coruña)

Lágrimas de medianoche


Lágrimas de medianoche

Lágrimas de medianoche
ruedan por mis mejillas,
mi alma quiere escaparse
de esta soledad infinita.

La vida que en mí ha nacido.
yo ya no sé si es la vida,
o es parte de un dolor,
o es parte de una herida.

Lágrimas me taladran el alma,
recuerdos que no son verdad,
quisiera pasar dejando
una huella de felicidad.

Pero llega la noche y siempre huyo
cuando siento la realidad
en mis sueños de marioneta,
en mis sueños sin final.

Sólo una esperanza me resucita
y, sin ella, yo no soy nada,
vueltas en una rueda eterna,
vueltas en una rueda mala.

Jean Carballo
(Grupo Poético Brétema)

Olvido del olvido



Olvido del olvido

mi vida es plenitud y olvido

olvido
odisea de las cosas que atrapan
desgarro
separación
olvido
olvido tu aroma
olvido tus caricias
olvido tus suspiros
y la pradera de tu mirada
en un largo extravío
de trenes llenos
y oficinas lúgubres

plenitud
el universo gira
vuelve el manantial de la aurora
hacia el relámpago eterno de tu presencia
hacia el cálido jazmín que perfuma mi sueño
centro y pináculo
rémora del tiempo
hogar del éxtasis
donde mi ser encuentra el sentido
y olvida el olvido.

Daniel Uriza
(Argentina)



Cuadro: Paisaje interior 2
Artista: Melina Litauer



Hasta siempre mamá


Hasta siempre mamá

Hoy se ha ido un trozo de mi corazón,
un trocito del legado de la historia de mi vida,
un ser que hizo todo cuanto pudo,
y mientras pudo por quererme.

Te has ido mamá,
siento dolor en el corazón,
tristeza en mi alma,
amargura en mi sentir,
siento un fuerte dolor en mi pecho,
sabiendo que no te voy a volver a ver.

Sé que es ley de vida,
pero eso no hace que la pena sea menor,
tú bien lo sabes,
porque antes has pasado por lo mismo.

Has dejado sin alegría a papá,
le has dejado sólo,
no dejaré que se sienta así,
bien lo sabes,
puedes descansar tranquila
yo estoy aquí para cuidarlo,
descansa en paz de todos tus
sufrimientos mamá.

Con tu marcha querida mamá,
has dejado tristes a tus nietos,
a tus bisnietos,
te has ido con la pena de no
haber visto a aquel por el que tanto preguntabas,
desde ese lugar donde Dios te pondrá,
podrás verlo y protegerlo,
yo te lo agradeceré, sabes que le hecho de menos.

Te has ido mi viejita,
no te despediste de nadie,
no dejaste que te viéramos por ultima vez,
con tu lucidez de siempre,
pidiéndonos que rezásemos para que tu transito
de esta vida terrenal a la del más allá,
fuese rápido y sin sufrimientos,
ya ves, Dios así lo ha querido.
Ha respetado tu petición,
te ha llevado con un simple suspiro de alivio,
de descanso y paz,
dale las gracias cuando estés a su lado.

Mamá te has quedado dormidita
con tu mano entre mis manos,
mientras al oído te decía:
respira mamá, respira mi viejita,
dime que me escuchas,
perdóname si en algo no te comprendí,
pero no me hiciste caso y te fuiste.
Te amo madre,
Y mientras mi mente este lúcida
nunca te olvidare, y creo que aun así,
tu recuerdo perdurará.
Te quiero mi mami del alma, te quiero…
¡Hasta siempre!

Mª Luisa López Castro
(Grupo Poético Brétema)

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.