A esperanza do mar

 

 

 

 

A esperanza do mar

Cansadiña de esperar,
camiñei sen rumbo fixo,
encontrei unha alta rocha,
que me fixo de cobixo.

O eco, que dela saía,
moitas cousas me decía,
mais eu non podía oíla,
porque o meu pensamento
voaba máis alá do firmamento.

Cos ollos postos no mar,
pensaba no meu amor,
que nun barquiño marchou,
e nunca máis aquí volveu.

Ondiñas, ondiñas, ondas,
ondas que vos mo levastes,
decídeme por caridade
¿onde foi que mo deixastes?
¡levádeme a súa veira!
ou traédemo para aquí
que eu adoezo de pena,
eu sen el, non sei vivir.

 

Fina Álvarez

(Grupo Poético Brétema)