A MOCIÑA NAMORADA
A mociña depenicaba pétalos de margaridas brancas:
"Si me quere, non me quere, si me quere, ¡ai, non, si!",
por ver de se a quería o mociño que ela amaba.
A mociña salaiaba de amores a pobre infeliz
cando pola tardiña ollaba para o camiño, ¡ai, ai, ai!,
e non viña o mociño que a facía sorrir.
A mociña louzán e fermosa perdía as cores
cando o tempo pasaba, ¡ai, ai, ai!,
e non chegaba o mociño dos seus amores.
A mociña garimosa e de ledo cantar, ¡ai, ai, ai!,
agora xa non canta e anda tristeira
porque non vén o mociño do seu suspirar.
A mociña algareira e de xeitoso bailar
xa non vai ás festas
onde todos os mozos ían tras ela querendo danzar
porque o mociño que ela quería, ¡ai, ai, ai!,
para lonxe, moi lonxe tivera que emigrar.
Dende entón a mociña só ten dor e mágoa
porque sen amores nesta vida, ¡ai, ai, ai!,
non se é nada.
Serxio López-Corona Martínez
2 comentarios:
La emigración es un problema que todos hemos sufrido. El dolor y la ausencia, la nostalgia, han sido y son demasiado caros. Galicia siempre ha sido un pueblo de emigrantes, de gentes que se auto-exiliaban para poder sobrevivir.
Un poema delicioso, absolutamente, musical, como una canción sentida de ausencias.
Enhorabuena.
Un beso.
Soledad.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"