MIÑA NAI NON ME ENTENDE
O vento remexía os meus cabelos
fungaban os carballos e máis os piñeiros,
ó carón do lume o pote fervendo
para os meus avós un caldo fixeron...
...O vento seguía fungando nas tellas
e o carro cos bois alá na pradeira.
Miña nai berrando: "Traede leña".
Fun ó cobertizo que estaba na eira.
Ai si miña nai a min me entendera!
A mágoa que teño e non sabe vela...
O can ladra moito, ¿será o meu pai?
A mesa está posta, imos xantar,
a deus damos gracias con moito fervor,
miña avoa berra. Amén si Señor!
Ai si miña nai a min me entendera!
A mágoa que teño e non sabe vela...
Eu quero dicirlles tódolo meu mal,
o bandullo medra ¡vaime estoupar!
Sempre apertadiña, de acá para alá
vou contando todo despois de xantar.
Teresa Cariño
(Segunda Antoloxía do Grupo Poético Brétema)
3 comentarios:
Nostálgica y tierna. Hermosos recuerdos de niñez.
Muy bien, Teresa, muy bien, yo puedo entender el mal que te aquejaba y puedo entender porque no podías decirlo. Ceneme
Sensible y dulce, denota una gran humanidad. Enhorabuena!
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"