NOCTURNO
Non, je ne suis jamais seul
Avec ma solitude...
(G. Moustaki)
Intre apreixado de lúa,
Escintilar de estrelas ao lonxe,
Ceo nocturno.
Ao meu carón
Un verdadeiro amigo,
O meu canciño,
Óense os grilos na noite,
O meu pensamento cavila
Nos traballos da vida
E da morte.
Agora gozo
Da miña soidade,
Realmente estou só?
O home está só?
Enriba habitan milleiros
De estrelas,
O meu can lambe a miña man,
Os grilos e as carricantas
Non deixan de cantar.
A miña mente bule
Presencias de seres idos,
Ausencias de seres queridos.
Dentro, na casa,
Agardan por min.
Estou só coa miña soidade,
Soidade acompañada.
Aloumiño ao meu querido can,
Nesta noite
Tenra de verán,
No alto escintilan as estrelas.
Xermán Torres
(En Cabanas-Salcedo, 11:15 h. do IX-VII-MMVIII)
2 comentarios:
a composición do poema recordame un pouco a estructuración da obra "chove en Macondo", de un destacado escritor sudamericano. Ben o poema, ten forza, pero faltalle algo... quizais un maior implicación do autor coa obra, co poema.
Estimadoo Germán, o home morre solo, non vín aninguén morrer acompañado. Mais vivir, sempre vive a compañado, o que camiña por fora e o que pensa por dentro. Saudos, Ceneme
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"