Coma un xoguete roto

Coma un xoguete roto

a rosa malferida polos cristais do tempo...

buscaba a liberdade pero a liberdade non voa,

seguía a senda escura

que apenas podía palpar nas súas brancas mans de paxaro.

 

Era coma un xoguete roto...

vagando polas rúas cos seus vestidos deformes

e mucios

que nun tempo finxiron soster castelos,

aínda que eran fríos e xélidos

no fondo.

Outros xoguetes xuntáronse con él

na ribeira do río, cando as augas estaban quentes

e tendéronlle as súas mans de prata

e de ouro.

E desa xuntanza manaron augas infestas,

augas doces...

Coma un xoguete roto

buscounas nos mesmos cauces que encheron a súa pel de debuxos

e de formas.

E sentíuse ben ó descubrir xunto a elas a mañá

e sentir os copos da choiva ... pero non atendeu

nin ó silencio

nin ás tebras que brotaban dese silencio

confuso.

Por iso deixou de crer no universo

e naquela relación estraña que entre eles xurdira

e alumeaba o seu camiño de xoias e de perfumes.

Era coma un xoguete roto, malferido,

botándose a un precipicio de soños e de loucuras,

crendo que nel estaba a esencia.

 

E non quixo fuxir máis:

a súa pel estaba espida, a súa alma... non sentía xa

as flores caer das árbores como as sentía antes

nin o mesmo brillo que outras mañás sentira

ó seu redor.

Era un xoguete só, malferido,

coas súas ás desfeitas.

 

Jean Carballo