MELANCÓLICA CHOIVA
Melancólica choiva do outono
no ciprés da túa mirada,
coma na canción a balada
que mana dende o máis fondo.
…E coma una ninfa namorada,
que vive tan chea de amor…
polo seu pretendente amada
con arrolos de trobador.
O ceo mana sentimentos
do talismán da súa fonte,
que regan o latir de un peito
con unha tenrura moi forte.
Fóronse a durmir as andoriñas,
as follas mécense no ouvido,
o vento azouta as esquinas,
o árbore perdeu o seu vestido.
…E ti e eu, contemplando ese instante!,
o máxico das estacións,
o latir da choiva nos cristais…
o vento sementando emocións.
Que fermoso tempo de en soño!
onde o tacto e a caricia…
e na mirada esta o fogo…
que de preto nos ilumina.
O noso barco sobre o mar
bogando libre no tempo,
sen máis voz que a do lamento
da nosa gran felicidade.
…E nos dous guiando o temón
neste océano inmenso,
sen máis luz que a razón…
dun amor grande é eterno.
Fóronse amor as flores,
quedan espidos os tallos,
pero aínda viven as cores…
no noso amor namorado!.
Foise a doce primavera
e con ela foise o verán,
pero o outono nos leva…
a outro ano que vira!.
¡Xa se mira a luz de novo!
os raios do sol xa destellan
e traen para nos dous o acougo
nesta noite tan bela.
Que esta noite non sexa de tristura!
que sexa coma outra noite calquera,
que cada estación ten a dozura
que as outras crea envexa.
Amante Romero Álvarez
Grupo Poético Brétema
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"