NA NOITE DOS TEUS OLLOS
No meu
andar vou indo paso a paso
de cando
en vez, mais lento no camiño
por eses
treitos cheos de lembranzas
de
tantos que xa non veñen comigo.
O vento
que remexe entre os piñeiros
batía
contra o inverno escurecendo
polos
regos da chuvia van caendo
da miña
soidade os meus suspiros.
Agárranme
do peito as señardades
marchando
ao meu carón, cal desafía
en desta
dor de ausencia que me foi
coma ei
de sosegarte meu sentido.
Aquel
meu doce ollar onde te fuches
so
abraias trala néboa acotío
de aquel
estrelecer na miña vida
daquel
lume de amor so queda frío.
Un tempo
que me experta preguiceiro
pechándome
a gaiola dos meus soños
encadeando
feitos mergullados
seméntanme
a desgana nos miolos.
Apártame
cal fose un garabullo
e
déixame sen grima o corpo todo
como
unha folla mucha que rebola
vaime
estibando o vento neste encoro.
Xeándome
esta neve esta friaxe
nesta
bola de lixo fedorento
onde o
teu lume amor xa non atopo
na noite
dos teus ollos
vou
morrendo.
Isaura Lago Álvarez
Grupo Poético Brétema
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"