XENTÍO A UN SON BERREGANDO

XENTÍO A UN SON BERREGANDO

 

Sempre vas, mulleriña,

polas rúas berrando

as túas teimas e as túas cousas

sen saberes ata cando.

Sempre vas, mulleriña,

co teu berro esgazado

pola sombra da multitude

que por dentro tamén vai chorando.

Sempre vas, mulleriña,

pola miseria en anacos,

¿andas a redimir pola esmola

recollendo os remorsos

da conciencia dos fartos?

Sempre vas, mulleriña,

feita de dor e de laios,

de amor de pan reseso

e caridade de farrapos.

Ven, mulleriña, deixa que te limpe;

deixa que che estiñan o escarnio das feridas;

deixa que agochen con incenso

a túa andaina polo tempo e a vida.

Mira, aquí tes unha flor,

unha poesía,

un pouco de comprensión,

un aloumiño de mel

para o teu corazón.

E tamén un can vello para que te lamba e agarime

e un contedor do lixo con moitas cousas

con que te agasallan

as mans abertas e xenerosas.

É un xeito de amarte nas rúas.

Soñaba eu, soñabas ti, soñaban eles...

e tamén soñaba Deus.

 

Serxio López-Corona Martínez