QUE SABIA E A NATUREZA
Que sabia e a
natureza,
con campos, montes
ríos, mares e
fontes,
nos ríos escoitase
musicar a auga,
limpa e
transparente.
Esvarando polos
pelouros
cuberto polo verde
musgo,
lavada pola
corrente,
forma fervenzas
cando
atopa unha pendente
pola que
escorregar.
Os arbores
froiteiros alimento
dos paxariños que
cheos de ledicia
chirlan asubiando
contentos,
non teñen fin,
semella unha
orquestra de
violas e violíns.
Lémbrame a lenda
de San Ero
que foi un
frade moi boíño,
unha maña saia do
mosteiro
paseando polo
bosque, escoitou,
cantar a un
paxariño,
quedando extasiado
polo canto
daquel merliño.
Candela Fernández Mouriño
Grupo Poético Brétema
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"