Grupo Poético Brétema de Vigo

UN INVERNO SEN GUERRA

Chegou o vello inverno cheo de tristura,

cas súas longas barbas de neve.

Ven o vento soprando po las fiestras,               

asemella que o mundo vense abaixo.

Ata os paxariños voan atolados

e foxen tras dun fermoso loureiro.

Cando quentiña na miña casa,

penso nesas bestas que fan a guerra,

fágolle axeonllada, esta pregunta a Deus:

¿ Tan velliño estás Señor ?, ¿ Xa non ves ?,

¿ Cómo non miras por eses picariños

que non fixeron mal a ninguén?.

Eu case sei o que me vas a dicir,

“xa que vos din liberdade, coidádea”.

Si, Señor, aquí na terra é moita verdade

que calquera esfameado e prepotente,

quere roubarche a Ti, o teu lugar.

¿ Por qué no os levas ós infernos ?,

verás que cara de sorriso ten o demo.

Eu ben quixera que este mundo mellorase,

para poder estar alegre e algareira;

pero que ninguén me arroubara a miña liberdade.

Pídoche Señor, e nas túas mans está,

que nos acougues as malditas guerras…

Gloria Teiga Freijomil

Grupo Poético Brétema