NO SILENCIO
DO ALBOR
No silencio do albor
escoiten cantar un reiseñor
os seus fermosos trinos
aledáronme e sentín
por él, moito amor.
¡Qué ledicia!
O meu corazón brincaba e sentía
o seu envolvente son coma
unha caricia.
o feitizo era tal
que o meu maxín colleu ás
e botou a voar
e comecei a cantar,
no ár, as ondas xuntaban
os sons del e meu par.
Candela
Fernández Mouriño
Grupo
Poético Brétema
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"