FOCHESTE SEN UN ADEUS
Sorpréndecheme,
meu
amigo, verte ultimamente tan temeroso
onde as
túas pupilas, derramaban gotas
de
sincera tenrura.
Con ansia
infinita,
de non
verte vencido.
Unha
palabra, sae do teu peito,
apenado
onde a humildade segue presente,
onde a
saudade,
resístese
ao fracaso
dun tempo
morto,
convertido
en lamento.
Fúcheste,
meu amigo,
sen un
adeus,
un simple
ata logo.
Eras
inimigo do misterio,
cando a
túa valentía superaba
o agobio
do tempo.
O teu
ríspeto era nobre,
coma
nobre,
era a túa
poesía,
sempre
recitabas en galego,
a nosa
lingua querida,
recitabas
con grandes sentimentos,
que so o
teu corazón sentía,
Recordarémoste,
sempre
querido
amigo,
mergullados
no
reloxo, do tempo.
Carmen Darriba Amoedo
Grupo Poético Brétema
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"