SOMBRA AGOREIRA
Escoitei
mentres falaban,
de ese
fin que a todos leva.
O Xoán
está maliño,
din que a
Nadal xa non chega.
E aló por
aquela estrada
vaia
desgraza que houbera,
que se o
fillo do Manolo,
que se o
neto da Carmela.
Onde non
hai curandeiro
que ese
xarope teña,
para ese
neno, para ese home,
cando vés
sombra agoreira.
E ao
lembrarte este meu corpo,
é coma se
me encollera.
As miñas
pernas, cangallos
cando o
vento os abanea.
Que me
enche de arrepíos,
que afoga
e non me deixa,
que esta
luz que agora miro,
no teito
da noite pecha.
¡Non! Eu
non sei concienciarme,
só prego
para que non veña.
Pero ela
non me fai caso,
sen
piedade a todos sega.
Ten
compaixón polos santos,
agarda ti
que nos levas,
que esta
viaxe é moi curta,
acouga,
non teñas presa.
Xa que
nos imos contigo,
ese día
cando veñas,
que sexa
nun anaquiño
con un
cento de anos sequera.
¡Ai! Meu
paiciño do ceo,
que
quizais eu non debera,
hei de
acatar o que mandas,
aínda que
ás veces non o entenda.
Será que
perdín a fe,
¡Ai meu
Deus, que me apareza!
Fai que
vexa ese teu reino,
éncheme
de fortaleza.
E
perdóame paiciño,
se pecado
cometera.
Pero
sería mentira,
que outra
cousa aquí dixera.
eu teño
medo da morte,
son
débil, ¡maldita sexa!
Isaura Lago Álvarez
Grupo Poético
Brétema
1 comentario:
"¡Ai! Meu paiciño do ceo,
que quizais eu non debera,
hei de acatar o que mandas,
aínda que ás veces non o entenda"
--------------------------------
Isaura,o poema é totalmente xenial, non che digo que sexa do ceo pero está pretiño dese Reino. Un saúdo de Sotavento.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"