PANXÓN
PANXÓN
Panxón, Paraíso soñado,
meu pobo encantado.
terra de tódolos visitantes.
Pobo máxico onde eu nacín
e me criei, me namorei,
e creceron meus fillos.
Meu pobo mariñeiro que namoras
aos que te visitan, os
emborrachas
cos teus cheiros a mar, monte,
marisco e peixe.
Meu Panxón, túas máxicas
postas de sol, que fan perder a
conciencia e viaxar
como un trasgo percorrendo
coa mente, todos e cada un
dos seus múltiples encantos.
A ti Panxón, dedícoche
esta poesía, por ter
o privilexio de ser nativa
deste pobo,
encantado e máxico.
Mary Ferreira
Grupo Poético
Brétema
1 comentario:
Preciosa poesia. Saludos Magali
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"