Na longa noite
Soñei na longa noite que era paxaro,
con plumas brancas coma a neve,
por enriba dos tellados xeados voaba
e co peteiro o peito bicaba.
A liberdade de remexer o corpo
sen pousar un chisco no chan,
escoitar o murmurio do vento
e cos ollos a neve varrendo.
Noite que adurmiñas as tristuras
e alentas de presa polas
fermosuras.
Teresa Cariño
(Grupo Poético Brétema)
3 comentarios:
Nostálgico poema, Teresa, que como mariposa vuelas
y te dejas llevar por la tristeza de la fría nieve. Felices fiestas. Ceneme
Teresa: Larga noche. Nieve : Todo pasa : Las largas noches, la blancura de la nieve , que tiene el frío y lo entrega . Si "entiendo bien "tus tres últimos versos ¿alientan ? las hermosuras . Percíbelas y que tus versos nos las regalen. Gracias Paz y Amor ccon mi cariño María
quen fora paxaro para ter o vento por dono, unha poesía preciosa felicidades, aproveito para desexarche un bo nadal.
Leonor pastor
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"