Na longa noite


Na longa noite

Soñei na longa noite que era paxaro,
con plumas brancas coma a neve,
por enriba dos tellados xeados voaba
e co peteiro o peito bicaba.

A liberdade de remexer o corpo
sen pousar un chisco no chan,
escoitar o murmurio do vento
e cos ollos a neve varrendo.

Noite que adurmiñas as tristuras
e alentas de presa polas
fermosuras.

Teresa Cariño
(Grupo Poético Brétema)





3 comentarios:

Anónimo dijo...

Nostálgico poema, Teresa, que como mariposa vuelas
y te dejas llevar por la tristeza de la fría nieve. Felices fiestas. Ceneme

Anónimo dijo...

Teresa: Larga noche. Nieve : Todo pasa : Las largas noches, la blancura de la nieve , que tiene el frío y lo entrega . Si "entiendo bien "tus tres últimos versos ¿alientan ? las hermosuras . Percíbelas y que tus versos nos las regalen. Gracias Paz y Amor ccon mi cariño María

Anónimo dijo...

quen fora paxaro para ter o vento por dono, unha poesía preciosa felicidades, aproveito para desexarche un bo nadal.
Leonor pastor

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.