Dende a cadea

Este poema está baseado na película:
“O Conde de Monte Cristo”
(Novela de Alexandre Dumas)

Dende a cadea

Polas sombrías esquinas
están as de catro patas,
cos seus bigotes de sombra,
con gafas negras e opacas;
hainas con beizos de lúa
que visten capas de prata,
e gozan dun señorío
e de certa aristocracia.
Neste lugar hai un preso,
un inocente de Francia,
no máis foio dunha torre
onde se filtran as augas
e as humidades máis verdes
que ata lle vidran a cara.

Está cuberto de pelo
e de longas barbas brancas,
tamén sumido dos ollos
e toda a cara ten fraca,
e durme nas pedras frías
e nas sombras afogadas
que lle adentellan a vida
e os albrexares da alma.

Sentado nas lastras frías,
pola cara ten regañas,
alentando o aire xordo
enriba da morte sacra
e non se lle ven os beizos
pola mesta barba branca.
Polo tempo que alí leva,
na vil soidade macabra
e na cadea afundido,
que o encadea e asolaga
a este inocente preso,
a este Conde de Francia,
mais despois de longo tempo
naquela cela mollada,
algo sente e lle sorprende
no antro da outra banda.
E disposto na parede,
amodiño fai entrada.
Tan axiña move un bloque,
xa mira pola regaña
e mirando ve un velliño
tamén cuberto de barba.
E nisto cólase a dentro
e o sabio préstalle a fala
e poder salvarlle a vida
a este Conde de Francia.

Cóntalle historias do mundo
e as súas grandes fazañas
contra corsarios e indíxenas
e abordaxeiros piratas,
e ao fin dos sabios relatos…,
que o sabio conta e redacta
coa pluma da súa boca
e xa cansado descansa.
E lentamente do seo
ao Conde amósalle un mapa,
onde figura un tesouro
fondeado nas tres brazas,
nun escarpado de rochas
ao pé dunha longa praia.

E volve outra vez a cela,
xemendo tapa a furada.
E o sabio velliño morre
e méteno nunca saca,
mais o Conde volve abrir
a secreta e xusta entrada
e colle o velliño morto
e méteo na súa banda.
Apurado pon os bloques
e a parede queda cha
e de repente se mete
dentro da mesma saca
onde xa estaba o velliño
para ser lanzado ás augas.
E raudo e veloz el cose
o chocho daquela saca
e dentro xa estiradiño
xa sinte os pasos dos gardas
coas chaves da porta negra
dobremente aferrollada.

E collen aquel cadáver
que vai metido na saca
que van cimbrar polo aire
do máis alto da muralla,
e nela vaise este morto
que suspira sen palabra.
Ao caer polo baleiro,
sae un xemido da saca
desde aquela grande torre
de pedras roibas e pardas.

E no albrexar milagreiro
resucita a súa fala,
daquel morto que ía vivo
lanzado desde a muralla,
caendo nas augas sonsas
e victorioso recala
na praia daquela illa
onde revive e descansa,
vencendo a negra cadea
e o poder daquela Francia.

E xa en terra, pensativo,
de repente colle o mapa
e xa avisa a un coñecido
a ir á rocha escarpada,
onde dorme o gran tesouro
fondeado nas tres brazas.

Rescatan aquel tesouro,
unha fortuna elevada,
que o levan nunha carreta
tapado para unha casa.
E de camiño revolve
todas accións da banca,
onde arruina a banqueiros
e a pompa da aristocracia.

Preséntase á súa dona
que está con outro casada.
Pregúntalle se se lembra
do seu mozo que levaran
para a perpetua cadea
o noivo da súa infancia,
que ía casar con ela,
pero armáronlle trampa
os seus amigos políticos,
traidores da outra banda…
Vostede casou con el,
co que ten hoxe na casa.
A dona quedouse muda
oíndo as súas palabras
e, decatándose a pobre,
xa soubo con quen falaba:
co seu amor queridiño
que sen culpa sentenciaran
a unha perpetua cadea
os poderosos da prata.

E vaise o insigne Conde,
mais ela queda abraiada
por ver e sentir ao mozo
e por verse avergoñada
do seu amor fidedigno
da que estivo namorada
e deixándoa pensativa
cos ollos cheos de auga,
que sucándolle as faceiras,
mira para el e cala.
O Conde dá media volta
e vaise coa lenda amarga
para volver algún día
aos sus sendeiros de patria
e a volver a coñocer
aos seus amigos de infancia
este capitán e Conde,
un fillo da boa Francia.

Francisco de Sotavento

Cedeira

(A Coruña)