Caladiños

Caladiños

 

Que dirán as brancas gaivotas

do areal da Magdalena?

Que dirán?

Porque hoxe os mariñeiros

non van á dura faena.

 

Que dirán a Robaleira e o Faro

fitando a Chirlateira?

Que dirán?

Porque hoxe os pescadores

abandonan a súa xeira.

 

Que murmuran as ondas da ría

que tan quedo rompen hoxe?

Que murmuran?

Porque a brisiña do mar

non quenta senon que roxe.

 

Que lle di o Promontoiro

ó Cabalón e ó Pericoto?

Que lles di?

Porque hoxe un neniño

vaise quedar soíño e orfo.

 

Un silencio abarrotado

invadiu a vila enteira,

vendo o corpo amortallado

daquel home afogado

nos cantís da Candieira.

 

Din que os percebes son caros,

que teñen prezo excesivo;

algo así dixo Sorolla

cando pintou aquel cadro

…e eu tamén o suscribo.

 

Xosé Antonio Suárez Aneiros

 

Cedeira

(A Coruña)

 

 




8 comentarios:

Anónimo dijo...

PERSOALIZANDO OS CONS DA NOSA RÍA E DA NOSA

COSTA,E CADA UNHA DELAS VAN DANDO A SÚA

RESPOSTA.

BONITO POEMA MOI MARIÑEIRO,


FELICIDADES MEU AMIGO

FRANCISCO DE SOTAVENTO-CEDEIRA

Anónimo dijo...

Si, Antón, si.
E alá no fondo,
onde escacha o mar,
uñas de percebes,
para quen s´atreva,
a riscar a vida,
pa levar pa terra.
os froitos que mercan,
os que teñen perras.
Noravoa. Ceneme

Anónimo dijo...

José Antonio: Yo sin conocer los lugares a los que son preguntados en tu bello poema , me sumo a preguntas y suscribo cuanto dice la última estrofa de tu poema. Con afecto María

Ana Castro dijo...

Amigo Xosé Antonio, la vida de los marineros nunca fue fácil. Trabajan en condiciones a veces infrauhumanos, arriesgando diariamente sus vidas para ganarse el sustento. El mar se cobra en sus vidas el regalo de sus alimentos. Un hermoso poema y un merecido homenaje a quienes entregan al mar sus vidas. Con mi afecto, Ana.

Anónimo dijo...

Amigo Xosé Antonio, dar un retrato real do silencio do mar, trasladado en traxedia e dor á túa querida terra, que paga deste xeito a súa débeda coa mar.
Como coñoces a túa terra!Como coñoces a mar!
Un abrazo, manuel carlos

Anónimo dijo...

A Manuel Carlos, Ana, María e Ceneme, moitas gracias por ter lido estes versos adicados a dous rapaces que o mar levou hai uns días cobrando o tributo que sempre hai que pagar.
A ti, Xabier, déixote para o final porque es un home que, por ter mamado as amarguras do mar, e as ledicias (por que non dicilo) entendes o problema e as traxedias que se forxan nas vilas mariñeiras. Gracias a todos por ser sensibles ó tema.

Unha aperta a todos.

Cedeira
Xosé Antonio Suárez de Aneiros

Elisa Rodríguez dijo...

Hermosos versos Xosé Antonio, un poema muy especial que te honra y engrandece al dedicarlo a la memoria de quienes mueren en el mar. Con mi afecto, Elisa.

Anónimo dijo...

Gracias, Elisa, polo teu comentario.
O mariñeiro que sae tódolos días a procura-lo pan para os seus fillos, coido que é un dos seres máis valentes que hai no mundo, pois é moito o perigo a que se expón.
Unha aperta.

Cedeira
Xosé Antonio Suárez de Aneiros

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.