Divagacións ó pé lume

Divagacións ó pé lume

 

Casa sen lume,

corpo sen alma.

Fogar con lume

un mar en calma.

 

Quéntase toda a familia,

quéntase ó amor do lume,

nas noites de rudo inverno,

ollando o fume e o nume.

 

O lume tornaba o frío

arredor dunha lareira ,

o lume quentaba os corpos

cando viñamos da leira.

 

Gustábame ve-lo lume,

as chamas que del saían,

como do interior nacían

como se alongaba  o fume.

 

O lume é purificador,

chisca con forza as faíscas

nun contínuo e tolo baile

coma turcas odaliscas.

 

A chama do lume chamusca

o que non pode queimar,

así fai o envexoso

co que non pode acadar.

 

Co lume podemos  ver,

serve para alumear,

e tamén para inspirar,

e  atender e acoller.

 

Gustábame ve-las caras,

coloradas, relucentes,

e as vergonzosas olladas

de quen estaba o meu rente.

 

O amor é coma o lume:

ollan  o fume os de fóra

e non ven as laparadas

os que na cabana  moran

 

Cantas voltas e máis voltas,

arredor dunha fogueira,

darían os nosos ancestros

nas noites de lúa chea.

 

Fai falla calor humano

para ter amigos sinceros

Necesitamos do lume

para derrete-lo xelo.

 

Teño ouvido algunha vez

que o herexe ardía no fogo,

por man do cruel teólogo

borracho de insensatez.

 

Encéndelle a un home un lume

e terá calor un día,

móstralle como se fai,

non terá frío na vida.

 

O lume de leña verde

fai máis frío que calor,

mais se acendiche-lo fogo

o seu fume é acusador.

 

Quen ten o vicio do xogo

ten un cancro na súa alma

como se fose unha lapa

que rematará en drama.

 

Xovenca que non empreña

e lume que non me quenta

non os desexo na casa,

cáseque son unha renda!.

 

Olla, nena, as estreliñas,

mais non te esquezas, muller,

de acender o teu fogar,

non te vaias a toller!.

 

Rapaza tés mala cara;

andas xogando con fogo,

ti non sabes, miña nena,

que é un perigoso xogo?

 

Onde houbo lume unha vez,

rapaza, arredate del,

pois na túa candidez

non deterás ó corcel.

 

Porque o que xoga co lume

adoita saír queimado,

- xa o dicían os vellos-

ou dabondo chamuscado.

 

Casa sen lume,

corpo sen alma.

Fogar con lume

un mar en calma.

 

Xosé Antonio Suárez Aneiros

Cedeira

(A Coruña)




10 comentarios:

Santiago Glez.-Brañas dijo...

¡Ardelle o eixo carballeira!
Nunca oira tantas virtudes do lume. E iso que só é lume. ¡Manda .... na Habana! Sodes uns inagotables poetas da terra e das costumes
Santi

Anónimo dijo...

MEU BENQUERIDO AMIGO: TRASME LEMBRANZAS DE CANDO ERA XA RAPACIÑO E CON ANSIAS A XUNTAR LEÑA PARA O BORRALLO E DESPOIS SALTALO. MOITAS VECES QUEDABA ACENDIDO E OUTRAS PAGADO. RECORDAS QUE CANDO SE APAGABA O LUME CON AUGA, DICÍAMOS ASÍ: APARTÁDEBOS ÁNIMAS DO PURGATORIO E ASÍ PÒUCO APOUCO O LUME ÍASE APAGANDO.
E CANTAS VECES NA LAREIRA TEÑO QUENTADO AS CANELAS E TAMÉN SECAR AROUPA QUE TIÑAS NO PELEXO MOLLADA. MAIS RECORDO IR PEDIR A ALGUNHES VECIÑOS QUE ME DERAN UNHAS BRASAS PARA PODER ACENDER O LUME DA MIÑA LAREIRA POR NON TER MISTOS NIN MOTAS PARA MERCLO. UMHA POBREZA QUE MOITOS PASAMOS, PERO GRACIAS AO LUME E AS ROXAS BRASAS.PERO HAHABÍA UNHA COUSA QUU CARECÍAS DE LEÑA E TIÑAS QUE IR ROUBALA.
TEMPOS QUERIDOS HISTORIA PASADA.

UHA APERTA GRANDE DESTE TEU AMIGO, DESTE CAMARADA.
SOTAVENTO

Anónimo dijo...

Me gustó mucho la imagen del fuego y su entorno.
Afectuosamente Daniel

Anónimo dijo...

Gracias, Daniel, Santi e Xabier por ter postos os vosos ollos no poema sobre as miñas reflexións ó pé do lume.
Unha forte aperta.

Cedeira
Xosé Antonio Suárez de Aneiros

Anónimo dijo...

O redor do lume,
entorno a lareira,
os fillos se xuntan,
o caldo na trepia,
escoitan coitados,
o conto da vella
que fala de meigas
e de espritos malos
Boa reflexión do lume.-Ceneme

manuel dijo...

Un bo lume na lareira, un bo pote ao lume, á familia e amigos comparten a calor e o pote o redor do lume. A atmosfera vólvese máxica, axudada polo café e filloas á crema e o augardente, coas charlas e os contos de druídas e de meigas. Que bos tempos os das lareiras. Unha apreta, manuel carlos

Anónimo dijo...

Gracias Manuel Carlos e Ceneme por ler esas divagacións sobre o lume (poderosa arma de destrución cando un tolo non sabe controlalo).
Unha aperta.

Cedeira
Xosé Antonio Suárez de Aneiros

Anónimo dijo...

Tes razón, Antón, o lume é un fiel amigo, pero é un cruel amo. Ceneme

Anónimo dijo...

José Antonio : Tu introducción y final de tu rico poema con las comparaciones : casa -alma acertadísimas son las que percibo más , mi limitación de comprensión . Vosotros bilingües tenéis un campo más amplio. Hermosas precisiones y expresiones : fuego,luz, calor, en una dimensión que asoma a otras dimensiones . Gracias con mi afecto María

Anónimo dijo...

Gracias, María, polas túas reflexións encol do meu poema "Divagacións ó pé do lume".

Recibe unha forte aperta.

Cedeira
Xosé Antonio Suárez de Aneiros

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.