Os deuses de pedra

Os deuses de pedra

 

Polos camiños escuros,

as miradas, os mares,

os eidos perdidos,

sen luz as idades,

os templos de pedra,

as bestas, as lanzas,

os prantos do vento,

a Santa Compaña.

 

Os deuses de pedra,

sen ollos, sen fala,

erguidos no tempo,

pelouros e lastras.

 

 

A sombra era dona

do espírito e alma

zoando no home,

cal bruxa encantada.

 

Os mortos quedaban

nas pedras das mámoas,

e o vento escribía,

as súas desgracias.

 

Derrúbanse os templos

das deusas pagás,

derrúbanse as pedras,

nos tempos das fadas.

 

Xa están os cruceiros

na Galicia sacra,

e o cristián acode

ao cristo que abraza.

 

Ao Cristo de pedra,

ao Cristo de táboa,

ao Cristo de ferro,

ao Cristo de prata.

A todos os cristos

da orballosa Patria,

sobre os seus camiños

de soidade santa.

 

Derrúbanse os deuses

de pedras chantas,

e álzanse os cristos

nas sendas galladas.

 

E tamén as cruces

sobre as torres altas,

e vense as vermellas,

e vense as de Malta,

e vense as latinas,

dominando patrias.

 

Mais a luz da lúa

nas noites caladas,

aluma os cruceiros

da Galicia sacra.

 

Francisco de Sotavento

Cedeira

(A Coruña)

 

 

 

 





13 comentarios:

Anónimo dijo...

Os cruceiros, cristianización das encrucilladas, son símbolo pétreo da relixión fundada por Cristo; as antigas civilizacións consideraban os cruces de camiños lugares máxicos e neles erguían pilóns de pedras na honra de Hermes, protector dos camiños.

Gústame o contido e o continente.
Felicidades
Xosé Antonio Suárez de Aneiros

DOLORES PEREIRA dijo...

Y COMO SIEMPRE NOS TRAES UNO DE TUS HERMOSOS POEMAS .QUE NOS RECUERDA LAS ANTUGUAS COSTUMBRES DE NUESTROS ORIGENAS GALLEGOS .UN ABRAZO.

Anónimo dijo...

Amigo Sotavento
eres amigo del viento
desde Canarias escucho
la musicalidad de tus versos
Felicidades maestro.
Un abrazo, manuel carlos

No sé si leyó el ultimo comentario de"Á outra beira"Gracias por los consejos.

Anónimo dijo...

Gracias, meu caro Antón por aportar cousas dos nosos cruceiros e dos amilladoiros que cada creente levaba unha pedra na ma como ofrenda, tanto a Hermes como a deusa Artemisa.
*********************************

Miña cara amiga Dolores Pereira,
graciñas polas túas verbas que fan ferver o poema neste teu comentario.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Meu amigo Manuel, graciñas pola túa humildade e por considerarme mestre. Eu non cho son, nin tampouco me sinto. Con relación ao mar, dicirche que o Señor Uriza non sabe o que di sobre a linguaxe do mar. En ningún derroteiro do mundo aparece mar a dentro. Como che dixen, é mar de fóra e mar de terra. Estar dentro, quere dicir que estás metido nunha cámara ou entre varios elementos. Mar de fóra e mar de terra é para dar unha vaga situación na flota de baixura e de altura,pero sempre coa costa á vista, pero se xa estás a 50 ou a 9o
horas desviado da costa, xa hay que coller a carta de navegación e dar a situación paralela para dicir onde estás no mar de fóra mediante o STANTE... Pero no mar de terra, xa das a situación según na parte da costa que te atopes. Tampouco se di a mar, iso dise en castelán (la mar) Si que che lin o outro comentario, pero non me trates de vostede. O mar internacionalmente ten unha soa li nguaxe. Eu sei que é así, aínda que non estudiei náutica. E cando se voga nunha traíña, non se di voga para diante nin dalle á trás... dise ou voga, ou avante. E ciar, é o contrario de avante. Aínda me quedan moitas cousas polo medio. Unha agarimosa aperta de Sotavento.

ou nofóra da copsta

No mar hay que medir .

Anónimo dijo...

AMIGOS MEUS, TANTO ANTÓN COMO DOLORES, DISCULPADEME POR NON DESPEDIRME DE VÓS. UNHA FORTE APERTA DE FRANCISCO DE SOTAVENTO.

Anónimo dijo...

Ruego a Brétema que si hace el favor me ponga el comentario de agradecimiento, tanto de Antón Suárez como de Dolores Pereira e creo de Manuel Carlos que me han eliminado. Me he despistado. Si podéis, muchas gracias.Fco. de Sotavento.

Anónimo dijo...

Gracias meu caro Antón por aportar cousas da gran historia dos cruceiros e daquela vida que soportaba aquela nosa xente. Cada devoto no tempo de chantar os cristos de pedra nas gallas dos camiños sempre levaban unha pedra na ma como ofrenda tanto a Hermes como a Artemisa e desa forma ían facento os amilladoiros. Tempo dos nosos antepasados. Graciñas. Sotavento..

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


Gracias miña cara amiga Dolores Pereira. Se os teus versos se cruzaran cos meus no cruceiro do edén poético, as maíñas deles, collerían flores nesa horta poética e romántica dos mellores poetas románticos do mundo e entre todos, cantaríamos as aleluias da poesía lírica e os cantos das musas perdidas nos bosques de Diana e de Cupido. Unha aperta de Sotavento.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Meu caro amigo Manuel Carlos. Graciñas pola túa humildade e polos teus comentarios. Xa sabes que eu non son mestre nin tampouco me sinto. Son un de tantos no mundo. O que si, que desde neno síntome por dentro de min un romántico perdido e un namorado do amor femenino e de tódolos amores humáns.

Con referencia sobre o mar, dicirlle ao Señor Uriza que está enganado sobor de ( mar adentro) Xa che dixen que o mar non ten a palabra (dentro) Cando se está no mar, estáse nel. Cando se di mar de fóra e mar de terra, enténdese que o mar de terra está a poucas millas da costa e cando estás no mar de fóra xa estás a 20 millas ou máis desviado da costa e ata aquí, podes dar a situación do punto do mar onde estás pescando mediante a costa se a coñeces. Pero sempre sabes a cantas millas estás disviadodo da costa . E hoxe cos aparatos que hay xa todo é mui fácil. Dicir dentro dise cando un barco entra no porto .Os portos de mar teñen entrada e saída. Cando un barco chega a porto a tripulación di para si …,xa estamos dentro… Pero si saes para o mar non entras no mar,só saes a pescar ou a navegar, pero se entras sempre ha de ser en porto. E cando xa perdes costa de vista para dar a situación do teu barco xa tes que coller a carta de navegación, coller o compás e o STANTE e así xa lle podes dicirlle ós teu amigos onde estás pescando. Isto seino xa de cativo e non estudie náutica pero , técnicamente non sei nada.
E nunca digas (a mar) O mar, ou (la mar)

Unha forte aperta do teu amigo Sotavento.

Anónimo dijo...

Amigo Francisco
Los dioses antiguos de piedra
Huella de fé ancestral
Las cruces en las torres
Recuerdo de un madero deshabitado
Me gustan los dioses vivos.
Un abrazo
Daniel Uriza

Anónimo dijo...

AMIGO DANIEL, YA MOISÉS EN AQUEL TIEMPO A TIRADO CON EL TERNERO DE ORO CONSTRUIDO EN EL DESIERTO. LA IDOLATRÍA DENTRO DE LA FE EN DIOS, NO CABE Y SIEMPRE SERÁ DERRIBADA PORQUE LOS DIOSES DE MADERA, DE HIERRO,DE PIEDRA Y TODOS LOS AÑADIDOS, NO TIENEN VIDA NI NOS HABLAN.
MOISÉS ASÍ SE LO EXPLICÓ MIENTRAS COMPONÍA LAS TABLAS DE lA LEY DE DIOS
O LOS MANDAMIENTOS DE LA lEY DE DIOS. DIOS ES DIOS DE vIVOS Y NO DE MUERTOS.UN ABRAZO DE SOTAVENTO.
¡¡¡Y VIVA DIOS!!!

Anónimo dijo...

Querido: Una vez más digo que no alcanzo a la totalidad de la expresión. Aventajados, vosotros que asomáis los sentimientos en doble ¿ O más medios de expresión.? Si veo por donde discurren tus versos reconociendo materiales que nos acerquen a la grandeza de Cristo que aparece en los cruceros . Con ellos y con su abrazo, mi felicitación por el poema María

Anónimo dijo...

Pois a min, una criada que tiñamos que era de Esteiro, Magdalena, cando eu era moi neno, contabanos uns "contos de "avisións" que merecerían, hoxe, estar recopilados no mellor libro de contos. ¡qué pena non houbera magnetofono para grabalos!
Do teu poema ¿qué decir? ¡Coma sempre enxebre!
Santi Brañas

Anónimo dijo...

Mi querida María: Tú sabes que la cruz representa el triunfo de Cristo sobre la muerte. Así lo comprendemos muchos cristianos. Aunque la cruz ha sido un madero de tortura. Nuestros primeros cristianos en nuestra Galicia, han querido enclavar una cruz de piedra allí donde había un santuario pagano y en particular en las encrucijadas de los caminos que más tarde se convirtieron en lugares de peregrinación e incluso, se levantaron iglesias en eses lugares paganos tanto por los navegantes griegos como fenicios. ¿Quén duda de que San Andrés de Teixido (en Cedeira) en su lugar de la iglesia antes no había piedras sagradas y al rededor de ellas el primitivo amilladoiro? Por eso el poema está basado en esas gentes y en nuestros primeros cristianos con esa ciega fe del gran triunfo de Cristo en la cruz donde ha vencido la muerte. etc.etc. Mi querida María: Las cosas son más sencillas de lo que nos parecen, nosotros las misteriorizamos demasiado. Un grato saludo de Sotavento

Rosa María dijo...

La poesía se mastica y saborea cuando el contenido ponetra en cada poro de nuestra piel. Es así como defines nuestros sentimientos en cada palabra de esta bella poesía donde gallegos y personas sensibles nos dejamos ir al son de corredoiras de Galicia donde nuestros rezos posan en los pies del Bien Amado sito en el crucero de piedra, en el sol, en el aire porque Él está en cualquier leira.
Un besiño mi admirado Sotavento.
Rosa María

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.