Laverquiña

A árbore onde cantabas

de anguria está murchando

 

Laverquiña

 

Laverquiña a onde fuches?

Por que liscaches voando?

O teu niño está baleiro,

xa non escoito o teu canto.

 

Amáiame o teu recordo,

estame a min magoando;

a árbore onde cantabas

de anguria está murchando.

 

Xa non oigo o zoar do vento

nas follas que te abrigaban,

laverquiña rabilonga,

onde vas miña calandra?

 

Volta ó fogar, volve ó niño,

cruza fragas e searas,

que eu estaréi agardando

ó pé da árbore que amaras.

 

José Antonio Suárez Aneiros

 

Cedeira

(A Coruña)

 

 

 

 

 

 

 

 




10 comentarios:

Anónimo dijo...

A Laverca, a Paxarela, a Lavandeira.
Paxariña astuta e moi espavilada. A maioría destes paxariños fan o niño
nas embarcacións abandonadas e nos muros e furados das árbores como tamen nos tellados abandonados. Este poema de Antón está ben logrado. Ë moi laimoso,deita tenrura e coa súa métrica reglamentaria. Voa o poeta cos sentimentos que se lle teñen aos paxariños cunha pouca de lírica bucólica que é a gracia do poema.
Felicidades meu amigo. <<e despois non querías facer poemas... Ai pícaro, eu xa o sabía. <unha agarimosa aperta de Sotavento

Anónimo dijo...

Bonito poema, Antón, lleno de sensibilidad y admiración a una de las aves de tu entorno. Felicidades. Ceneme

Anónimo dijo...

Gracias polos vosos comentarios, Sotavento e Ceneme, encol do poema da Laverquiña.
Se ó poeta lle falta a sensibilidade (anque teña moitos coñecementos de lingüística) xa pode escribir coma os anxos que nunca as súas composicións terán a tenrura que envolve un poema ben logrado.

Cedeira
X.A. Suárez de Aneiros

Anónimo dijo...

José Antonio:
Una hermosa forma poética de expresar la nostalgia.

Afectuosamente
Daniel Uriza

Anónimo dijo...

Ás veces a nostalxia, a morriña, ese sentimento polo perdido ou ausente é o que leva ó poeta a expresar os seus máis fondos sentimentos.

Gracias, Daniel.

Cedeira
José Antonio Suárez de Aneiros

Brétema dijo...

Recordamos a los comentaristas que todo comentario debe de ir firmado. Todo comentario sin FIRMA o IDENTIFICACIÓN será automáticamente eliminado.

Equipo Administración.

Pilar García Piñeiro dijo...

Apreciado José Antonio, tu poema "Laverquiña" tiene alma y tiene esencia, recuerda aquellos poemas pastoriles y lleva consigo fragancias con olor a romancero.

Tu “Laverquiña”, la Calandria, tiene aires a danza (la calandria es también una danza argentina de pareja) y a galanteo y a elegancia. Hace tiempo que la calandria dejó de anidar en nuestras tierras y por ello, poco a poco, nos fuimos olvidando de su nombre y de su belleza. Hoy nos traes de nuevo el recuerdo, la añoranza, la morriña,la nostalgia… con tu grato poema.

Comienzas con el sentir, con la ausencia:

“Laverquiña a onde fuches?
Por qué liscaches voando?...”

Para luego reforzar en la segunda estrofa:

“Amáiame o teu recordó,
estame a min magoando…”

Enhorabuena por tan buen hacer y por esa gran sensibilidad de la que aquí haces gala.
Un beso. Pilar

Anónimo dijo...

Moitas gracias, Pilar, por louvar o meu poema. Sabes que se o poeta carece de sensibilidade o máis probable é que o que manifeste sexa pouco creible.

Cedeira
Xosé Antonio Suárez de Aneiros

Anónimo dijo...

Tu poema me hace sentir a través de la "Laverquiña" esos sentimientos tan enraizados en el pueblo gallego y que tú vas desgranando dulcemente a través de tus versos, gracias, un abrazo, manuel carlos

jasa1945@yahoo.es dijo...

Gracias a ti, amigo Manuel que vives nas maravillossas Illas Afortunadas.
Unha aperta desde Cedeira.

Xosé Antonio Suárrez de Aneiros

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.