Gaviota de mi infancia

Gaviota de mi infancia

 

Ave blanca y escribana

de las aguas marinera,

tus versos dejas de nácar

sobre las blandas arenas,

en las vetas de la playa,

en la densa blanca niebla

y en la brisa perfumada

que va besando las peñas.

 

Ave blanca y escribana,

fiel amiga y compañera,

de las tardes y mañanas,

de las noches viajeras,

de tus vuelos en el aire,

vigilante de mis sendas.

Gaviota, pico largo,

que por la altura te encuentras,

por la popa de la barca

o posada en su cubierta,

donde olfateas la plata

de la barca y la pareja.

Gaviota escribana,

cuanto más blanca más vieja,

pues cuando eres más joven

eres pequeña y morena.

 

Gaviota escribana,

de mis versos y leyendas,

de mis fónicas metáforas,

de las noches sin estrellas.

 

Gaviota escribana,

amiga de los poetas,

voladora de mis versos;

de salsa pura y de perla.

Gaviota de mis playas,

de mi infancia compañera,

del crepúsculo iracundo,

y de tardes rapeteras

 

Gaviota de mi infancia,

de mi infancia y adolescencia,

que saltabas en mi barca,

en mi barca blanca y negra,

y comías camarones,

y barbadas de las frescas.

Pero a veces te espantaba

y volvías a cubierta,

a comer tus camarones

y a robarme mis fanecas.

Mas ahora te recuerdo

como amiga y compañera.

Gaviota de mi infancia

de mi infancia y adolescencia.

A veces te veo triste

y a veces te veo enferma,

y tantas veces morir

llena de pena y hambrienta,

Adiós, gaviota mía,

paloma de mis poemas,

ya nunca más nos veremos…,

entre redes y mareas.

 

Francisco de Sotavento

 

Cedeira

(A Coruña)

 

 

 

 




16 comentarios:

Anónimo dijo...

Cantos recordos che trae a gaivota que te acompañaba nas tardes rapeteiras de axexo. Magnífica metáfora "olfateas la plata de la barca". E magnífico labor de divulgación o que fixeches cando fundaches a revista A Ghaviota.
Unha aperta

Cedeira
José Antonio Suárez de Aneiros

Anónimo dijo...

Meu querido e amigo Antón, cándo levamos gradado culturalmente na nosa vila, e cántas pedradas levamos por querer facer cousas bonitas e que queden na historia do noso pobo.
Creo que fumos os únicos que dimos a cara ante o noso pobo para facer medrar a nosa cultura tanto en galego coma en castelán. Ti coa polifónica e mestre dos nenos i eu coas artes de pesca,fundación de dúas revistas LITORAL NORTE E A JAVIOTA. Logo cos xogos florais e cunha obra cientifica de mar que é única en Galicia e despois os poemarios e tres obras para meter no forno. Ti con outra obra histórica musical que é unha fachenda cedeiresa e outras obras que xa están paridas. Pero ti inda estás novo, pero eu xa vou vello e que lle vou facer. Unha agarimosa aperta do teu amigo Sotavento

Anónimo dijo...

Meu querido e amigo Antón, cándo levamos gradado culturalmente na nosa vila, e cántas pedradas levamos por querer facer cousas bonitas e que queden na historia do noso pobo.
Creo que fumos os únicos que dimos a cara ante o noso pobo para facer medrar a nosa cultura tanto en galego coma en castelán. Ti coa polifónica e mestre dos nenos i eu coas artes de pesca,fundación de dúas revistas LITORAL NORTE E A JAVIOTA. Logo cos xogos florais e cunha obra cientifica de mar que é única en Galicia e despois os poemarios e tres obras para meter no forno. Ti con outra obra histórica musical que é unha fachenda cedeiresa e outras obras que xa están paridas. Pero ti inda estás novo, pero eu xa vou vello e que lle vou facer. Unha agarimosa aperta do teu amigo Sotavento

Anónimo dijo...

O tempo, meu amigo, avanza inexorablemente, para ben ou para mal; pero os feitos están aí, e, o tempo será, tamén, testemuña fiel do que levamos percorrido sen importarnos a crítica positiva ou negativa, porque o que non fai nada non se trabuca.
Unha aperta

Cedeira
José Antonio Suárez de Aneiros

Anónimo dijo...

Precioso poema, Sotavento en ese canto a la compañera de tantas soledades y en esa musicalidad que tu consigues en tus rimas. Felicidades. Ceneme

Anónimo dijo...

Amigo Francisco de Sotavento
Buena inspiración te trae la gaviota:
Te deja versos de nácar
Y tú vuelas en poemas.

Daniel Uriza

Anónimo dijo...

Amigo Daniel, la inspiración de esta ave me trae muchos recuerdos ya que me he criado con ellas y sé su comportamiento marinero. Dan muy buena compañía. La mar sin gaviotas es como un monte sin árboles. Al cielo si le faltan los pajaritos que tristeza habría en el campo. Todo está hecho con armonía y esta armonía se convierte en belleza. Las gaviotas son compañeras del pescador en alta mar y en bajura y no hay ni un solo marinero que se atreva a matar alguna. Es su compañera de todos los días y además nos alegramos cuando les tiramos para que coman los peces que no se venden en lonja y otros desperdicios de carne de pescado. Las gaviotas siempre aparecen en los buenos poemas. Un cordial saludo de Sotavento Cedeira.

Brétema dijo...

Recordamos a los comentaristas que todo comentario debe de ir firmado. Todo comentario sin FIRMA o IDENTIFICACIÓN será automáticamente eliminado.

Equipo Administración.

FRANCISCO DE SOTAVENTO-CEDEIRA dijo...

MEUS QUERIDOS AMIGOS E COMPAÑEIROS DE BRÉTEMA,NON SERÍA MÁIS PRÁCTICO PARA QUE NINGUÉN SE ESQUIVE OU CAIGA NO ERRO DE ESCONDERSE NO ANÓNIMO, PREGUNTO SE SERÍA MELLOR ELIMINALO DO ESCAPARATE E NO SEU LUGAR QUE FIGURE DON/ÑA. EU TIÑA UN COMENTARIO CARALLUDO QUE ME GUSTABA, ADEMÁIS ERA UNHA PERSOA MUI ENTENDIDA NA MATERIA POÉTICA. POIS DEBAIXO DO ANÓNIMO TAL SEÑOR OU SEÑORA, ESCONDEUSE. ESTA É UNHA SIMPLE OPINIÓN DO VOSO COMPAÑEIRO SOTAVENTO.
GRACIAS MEU AMIGOS.

Pilar García Piñeiro dijo...

"Adiós, gaviota mía,
paloma de mis poemas,
ya nunca más nos veremos…,
entre redes y mareas."

Mi querido Francisco, me impactan y me emocionan esos cuatro últimos versos del poema. Esa belleza con sabor a despedida y olor agridulce como las aguas del mar.

Como siempre, una buena estructuración poética que conjuga sabiamente imagen y verso en un arte de difícil elaboración.

Profunda la imagen y profundo el sentimiento de los primeros cuatro versos:

“Ave blanca y escribana
de las aguas marinera,
tus versos dejas de nácar
sobre las blandas arenas…”

Ya ves, buena presencia la base del poema, los pies (los cuatro últimos versos) y buena también esa cabeza (los cuatro versos iniciales). No extraña por tanto que la composición conforme en su unidad una agradable y suave entonación rítmica y poética.

Un beso. Pilar

Anónimo dijo...

Mi querida Pilar, eres un "Antonio Gala" Ya me extrañaba que tu gaviota no se posara en nuestros poemas. Eres un encanto. Nos llenas con tus elocuentes palabras y con esa sabiduría que te hace toda una escritora, comentarista y poeta. Eres maravillosa no por aportar tus comentarios sino por el bien que lo haces. Ya te dije un día que tu eres un termómetro poético... y esta metáfora te la dedico ati) Yo por lo menos siento que el día que tu gaviota se posa en mis poemas, todas mis noches se llenan de estrellas.Un besiño de Sotavento

Anónimo dijo...

Mi querida Pilar, eres un "Antonio Gala" Ya me extrañaba que tu gaviota no se posara en nuestros poemas. Eres un encanto. Nos llenas con tus elocuentes palabras y con esa sabiduría que te hace toda una escritora, comentarista y poeta. Eres maravillosa no por aportar tus comentarios sino por el bien que lo haces. Ya te dije un día que tu eres un termómetro poético... y esta metáfora te la dedico ati) Yo por lo menos siento que el día que tu gaviota se posa en mis poemas, todas mis noches se llenan de estrellas.Un besiño de Sotavento

Rosa María dijo...

Amigo mio: Cuando los sentimientos de poesía se mezclan con las alas de las gaviotas, vuelan a los corazones que necesitan palabras sentidas plasmadas en el pergamino del poeta.
Un abraciño,
Rosa María

Anónimo dijo...

Querido Sotavento.
Siempre me parecieron las gaviotas pajaros muy bellos y nobles, que se adentran sin miedo en el mar.
Recuerdo en mi infancia la lectura de Salvador Gaviota.
Un abrazo
Daniel Uriza

Frncisco de Sotavento-Cedeira dijo...

Gracias mi querida Rosa María,no sabes la alegría que me das que tu presencia de gran poeta aparezca en este lindo escaparate de Brétema. Tú sabes como yo que sin sentimientos no se pueden hacer buenas obras poéticas. Tienes razón que cuando al amor se le ponen alas vuela hacia otros corazones y ese es el alimento que ensancha y alegra el espíritu de ese otro corazón. Un abraciño de Fco. de Sotavento-Cedeira

FRANCISCO DE SOTAVENTO-CEDEIRA dijo...

Gracias hermano de nuestra hospitalaria Argentina. La gaviota como ave del mar, es hermosísima por eso muchos poetas la usamos como metáfora hacia nuestro amor o nuestra amada. Tú citas a Juan Salvador Gaviota que describe en su novela la gran lucha por el alimento y eso sigue siendo cierto. Eso es un reflejo del hambre que algunos países también padecen y se matan para alcanzar sus alimentos.Un fuerte abrazo de este gallego que ama a tu Argentina. Fco. de Sotavento-Cedeira

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.