VIEJA LANCHA
(A la vieja lancha de Maniños)
¡Ay! vieja lancha marinera
de añoranzas ya lejanas.
¿Quién pisó tu viejo casco
carcomido por las aguas?
Yo trencé mil aventuras,
arrullada por tus danzas.
Y, hoy al verte nuevamente:
vieja, fea, desastrada,
sentí pena y añoranza,
y mecida en tus vaivenes
arrullada por las aguas,
como antaño en tu regazo
y el tacatá de tus máquinas,
volví a trenzar aventuras
adormecida en tu panza.
Gloria Teiga Freijomil
(Grupo Poético Brétema)
4 comentarios:
El tiempo va destrozando todas las barcas y todas las ilusiones que imagino que es lo que quedó en aquella vieja barca. Saludos, Ceneme
Acórdome da lancha de Maniños que pintaba de blanco,a da Graña, Perlío e a de Mugardos Ano 1955.
Cando vexo un barco en esqueleto dame pena velo e faime lembrar os quebrantos mariñeiros da mi xuventude. Antes na pasaxe da ría de FERROL Antes de haber barcos eran lanchiñas de corredores con remos e con vela. Cando xa viñeron os vapores, Ferrol Adiantou unha barbaridade para o obreiro da Bazan e de Astano e inclusibe para a
Graña para os mariñeiros. As lanchas esconden moita e boa poesís. UNHA APERTA. SOTABENTO.
Me gustó mucho ese último verso.
De alguna manera a pesar de estar vieja y destartalada tiene tdavía una panza de madre acogedora.
Precioso poema Gloria. Y hermosos esos recuerdos de la vieja lancha de "Maniños". Un saludo, Manoel Xosé.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"