ADAXIO A UN AMIGO

ADAXIO A UN AMIGO

 

Levado no aire

na nube calada,

co dono da terra,

co sabio da trampa.

 

A ver se quería,

a ver se aceptaba,

a cambio dos mundos,

e a el adorara.

 

Sentado na orela

coas redes pescaba,

e os fillos do vento

durmian na barca.

 

Sentado nas rúas,

sentado nas prazas,

as serpes saían

das súas furadas.

 

Cruzaba sendeiros,

sentaba moradas,

deixaba as ideas,

escritas nas almas.

 

Oían ledicias,

oían palabras,

oían amores

naquela montaña.

 

A xente era outra

cando El falaba,

transmitía lume

e inflamaba almas.

 

Rompía cerrollos

das portas pechadas,

e ardía a blasfemia,

da pompa e da fama.

 

Era luz de estrela,

Astro de esperanza,

nave de albedrío,

pozo de auga crara.

 

Na sabeduría,

no mando das calmas,

nos cegos olliños,

e en tantas palabras.

 

Nos beizos do vento,

nas beiras das praias,

no abrente do día,

soliño na barca.

 

E na transfigura

do corpo e da alma,

todo é parabéns,

ledícias e gracia.

 

Lamento sensible

pola amada Patria,

pola súa xente

pedindo xuntanza.

 

Coa súa presencia,

coa súa mirada,

por fóra das portas,

ó pé das murallas.

 

Os ciumes rebentan

de amores á Casa,

escapan as pombas,

e os doctores calan.

 

Na horta fuxido,

na noite pechada,

co sangue na fronte,

sucándolle as bágoas.

 

A idea da lúa,

a trampa romana,

o berro do Monte,

e a entrega da estampa.

 

Pois Alguén de lonxe

en traxedia santa,

suspirou profundo

cargándolle mágoa.

 

E volvendo a vir

na mañán máis branca,

El foise rubindo,

rubindo e rubindo,

camiño da Patria.

 

Francisco de Sotavento

Cedeira

(A Coruña)

 

11 comentarios:

Anónimo dijo...

No sería extraño que con semejante poesías en nuetros blog, fuese uno de los más visitados por los amantes de la buena poesía
Santi Brañas

Anónimo dijo...

Meditación para esta fechas, amigo Sotavento. Todos llevamos nuestra cruz a cuestas. Ceneme

Anónimo dijo...

Querido Ceneme,si tus sentimientos y no pensamientos proceden de tus fieles entrañas, escrito está que tú serás uno de aquellos que Cristo los llama:

"Venid benditos de mo Padre, heredad el reino de los cielos"

Los llama por hacer obras de amor con los más pobre de la tierra, pero aquellos que las han hecho en aquel momento no se acuerdan de haberlas hecho. Mas El les recuerda y les dice: "Como lo habeis hecho a uno de estos más pequeños, a mi me lo habeis hecho" Si eres así como digo, tú nos vas delante diez años luz.
Teu amigo Sotavent.

Anónimo dijo...

Y como me parece que eres sincero ignoro tus obras de amor hacia aquellos que tú mencionas. El que nombra siempre a los más desgarciados es que tiene algo bueno para ellos.

Por lo tanto si todo lo que sientes es cierto,nunca tu corazón estará alegre por todo lo que pasa en el mundo.

Los idiotas en estas cosas no piensan ni se deprimen.

Yo te digo amigo y compañero de página, las obras de amor son las que cuentan delante de los hombres y ante el Poderoso Creador de los universos creas o no lo creas.

Todo lo demás es cuento, farsa y vanidada.

Y por otro lado y cada uno de lo suyo puede hacer un pandero,y me refiero a los sonetos que casi todos son amétricos y eso se llama no ser fiel con las reglas establecidas.

Y otras cosas más,
onde uno puede caer sin darse cuenta o bien hacerlo a sabiendas.

Ejemplo: Yo conocí a una persona que adonde iba yo,el también venía. Un día le dije: Mira, cada uno desea su intimidad con los suyos,tú puedes escoger tus caminos sin que vengas por los míos. ¿Has entendido?

Pero con esto, aquí tienes un amigo, y te lo digo para tu bien y deseo que seas distinto y sepas tomar tus propias decisiones y no guiarte por lo que hacen los demás.

Al pasar un año y al verme me abrazó dándome las gracias por las palabras que le había dicho, y hoy es uno de mis mejores amigos.

Querido Ceneme, la vida se compone de tantos colores como los que tiene el arco iris. Un abazo de tu amigo Sotavento.

Anónimo dijo...

Los sentimientos y los pensamientos se funden en uno solo, amigo Sotavento. No preciso creer, necesito saber y este no es el lugar apropiado para comentar esto. Tienes mi correo: miguelcorrea000@gmail.com. Saudos. Ceneme

Pilar García Piñeiro dijo...

Precioso Francisco. Me encanta la imagen tan descriptiva que montas en el siguiente verso: "... e os fillos do vento durmian na barca..."
Un beso, Pilar.

Anónimo dijo...

Gracias Pilar, yo no se que tienes para que siempre encuentres lo más esotérico de mis poemas.
No todas las personas gozan de tener ese hermoso don profundo y místico. Un beso. Sotabento

Anónimo dijo...

Un buen poema que nos hace reflexionar sobre el sentido de lo divino y el desconocimiento y pequeñez de nuestra propia humanidad. Un saludo.

TERESA CARIÑO dijo...

Ese fuego perdura en nuestros corazones,gracias por tu poema, los que somos seguidores de sus enseñanzas entendemos tu mensaje con todo el corazón,un abrazo Teresa

Pablo dijo...

Fermosos estes versos teus Francisco e fermosa tamen esa nave de libre albedrío. Pablo.

Anónimo dijo...

Meu caro Pablo,non sei quen eres, pero escribiches unha metáfora que chega ao firmamento.

"Nave de libre albedrío"

Cada persoa é unha nave de libre albedrío, e esta nave construeuna o mesmo Deus para que navegase por onde ela quixer e sen poder privarlle o mesmo Deus, de que xeitos tiña que pescar e comportarse cos demais barcos no mar.

O home é libre para facer e desfacer das súas ideas a máis grande barrabasada,sen que Deus poida paralo aínda que o vexa como fai as guerras,cometendo torturas,violacións,
decapitamentos e consentidas e probocadas as miserias que padecen moitas nacións.

Ese é o home e non Deus. Partindo deste cómaro,¡qué mágoa me da que tanta xente estea oca segundo á nave que nos referimos.

Pero Deus socorre e acude cando esta nave lle pide auxilio.

Dirán moitos: ¿Entón porque Deus os deixa morrer?

Dueus non é un Deus de mortos senón de vivos; é dicir, que para Deus ninguén morre.

E se padece dor e fame, esta nave ten o deber de metelos a bordo,curalos e darlles de comer. E outras cousas máis que deberíamos fecer.

Diranme a mín: ¿e tí fas o que a outros recomendas? Eu direi: sólo Deus sabe o que eu fago,e así,o resto do planeta.

A árbore coñecese pola súa froita e así, nos coñecerá Deus polas obras de amor que fagamos co noso próximo. Grazas Pablo,un cordial saúdo de Sotavento.

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.