UNHA FOGUEIRA DE AMOR

UNHA FOGUEIRA DE AMOR

 

Teño un reboullo de amor,

unha fogueira de chamas,

un doente padecer

que me devora e asulaga.

 

Asulágame de prantos,

asulágame de bágoas

dentro das covas do lume,

onde se queiman as almas.

 

Morro na noite escura,

na doente e afónica praia,

cos leños secos ardendo

e nos fios da longa gadaña.

 

Aquí vivo consumido,

coma a cinza que se apaga,

como a charamusca ceiba,

como o tizón que desmaia,

coma a chareta que estoupa

e fuxe soa da brasa

e morre no aire cega,

e cega en cinza remata.

 

Francisco de Sotavento

Cedeira

(A Coruña)

 

 

 

 

 

 

10 comentarios:

Anónimo dijo...

Esas llamas brillarán ,darán luz y un nuevo día iluminarán nuestros corazones. Profundo poema para pensar,transmites sentimientos de tristeza que en un instante se convertirán en ilusión ,cariño ,amor.Nunca se apagará ese fuego .Pintarás un hermoso lienzo ,con tus magníficos versos, lleno de color y vida.
Un fuerte abrazo . Manuela .

Anónimo dijo...

Precioso poema, de lágrimas mojado,
de cenizas, de árboles deshojados,
de playas desiertas,
desiertos sembrados,
los silencios del invierto,
ya muertos los pájaros.
Precioso, nostálgico. Ceneme

Fco. de Sotavento-Cedeira dijo...

Gracias amigo Cemene.Cuando te ves perdido por las magias de un amor, no sabes lo que te pasa por el pecho. Arrancaría las vísceras de mis entrañas para poder recuperar ese amor cuando es inmensamente querido; pues aunque no quieras lo sigues queriéndo y el poeta sufre muy distinto al resto de los hombres y por este remolino de amor,nos salen cosas bellas. Un abraza de este amigo cedeirés, Fco. de Sotavento

Fco. de Sotavento-Cedeira dijo...

Gracias Manuela por tus elocueuentes y acertadas palabras. Sabás que si a mí me falta el amor, mi vida no vale. Sin ese amor "dulcineo" que siempre está encima de mi, no sabría vivir. Soy un ser estraño porque he nacido para amar a quien sabe amar. Comprender el amor es de lo más dificil. Por que los sufres y no sabes que hacer para decirle a alguien lo que no le puedes decirí. Un beso de Fco. de Sotavento-Cedeira

Anónimo dijo...

Excelente poema.Tu actitud ante la vida y el amor,nos llena de alegría.Abrazos.

Unknown dijo...

Francisco : Me quedo con el título " Una hoguera de amor " Mi limitación de idioma no me permite percibir en plenitud pero esa hoguera debe permanecer encendida El fuego destructor que genera cenizas nos lleva a considerar el que ilumina, purifica , libera y renueva.Con el calor del fuego, mi cariño María

Anónimo dijo...

María,cuando el amor se apodera de ti, no sabes que profundo remolino se forma dentro de tu pecho para poder abrazar a quien estás amando con todas las fuerzas y locuras que este mismo amor te provoca. Un beso de Fco. de Sotavento-Cedeira.

Santiago Glez.Brañas dijo...

Pero como puede alguien encontrarse triste viviendo en el más maravilloso pueblo de la Tierra? .... Deus creou o Ceo, logo fixo Cedeira, comparouna co Ceo e dixo "vou quedar sempre preto dela"
¿Cómo vai a saude?
Santi Brañas

Xaiver Rodríguez Vergara dijo...

Querido Santi, no me puedo librar de esta depresión que tengo sin quetrer tenerla. Desde el 24 pasado hasta estos días, estoy un poco mejor.El tratamiento de la Bronquitis me acrecentó la depresión o ansiedad. La vías respiatorias. Bueno paisano mío, hijo de mi querido máedico Don Alfredo Brañas, que ni una triste calle está dedicada a este Ilustre médico. Un abrazo de este fillo de Emilia de Vergara, xavier rguz.vergara.

Anónimo dijo...

Gracias Xavier por tu poema,está lleno de amor y ese amor que nos pasamos la vida buscando, tú ya lo tienes en el corazón.Crea pensamientos y sentimientos positivos que esa hoguera no se apagará.Gracias por tu profundo amor a la poesía .Un abrazo.

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.