Francisca
Hoxe falarei de Francisca
dunha muller faladeira
que ten moitos moitos anos
e vai chea de farrapos..
Ó seu carón leva un can
que é branco e amarelo
ten as vetas da murria
que se fixeron co tempo
Repite cando está soa
cun marmurio moi quedo:
soiña voume murchando
quédame pouquiño alento!
Francisca está velliña
ten o corpiño menguado
roída moi roída a saiña
e o cabelo enfurruxado
Sentouse cansa na herba
mollada polo frío orballo
quere descansar o lombo
ó carón do seu carballo.
Xa nunca se despertou
os seus olliños pecharon
levouna noso Señor..
so os páxaros choraron
Enterraron a francisca
oubeando por ela o can
e cando se foi o crego
ninguén foina chorar
Teresa Cariño
1 comentario:
Teresa, son los desheredados de la tierra, las sombras que pasan a nuestro lado, los pobres que se nutren de los contenedores de basura, de lo que tiramos y ellos no tienen. En mi barrio también hay una Francisca, que cualquier día aparecerá muerta en cualquier esquina y nadie la llorará ni echará de menos. Ceneme
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"