Salaios no vento

Salaios no vento

 

Oín cantar ó vento

salaios da miña vida,

sentín pasar ó tempo,

ti non estabas, querida.

Perdido vou polas nubes

de ceos encapotados

Estou só, se ti non subes.

Estou só e abandonado

 

Oín cantar ó vento

un pranto na lonxanía.

Hoxe, esperto, entendo,

da miña vida, saías.

Perdido vou polos mares

entre as húmidas brétemas.

Estou só, ti ben o sabes.

Estou só, se ti me deixas

 

Oín cantar ó vento,

nas altas copas dos "pinos".

Fungaban rumorosos,

falaban do noso sino

Perdido vou polos montes,

xa non vexo o camiño

Non hai follas nas árbores.

Xa non hai agarimos

 

Oín cantar ó vento

nas ondas da marusía.

Sufrín de soidades

como as sufren os vixias.

Perdido vou nos ventos

que zoan na noite fría.

Só teño sufrimentos

a cotío, día a día

 

Oín cantar ó vento

un saúdo de benvida.

Coidei que era certo,

quixen dubidar aínda.

Perdido vou polo tempo,

lonxe, moi lonxe de ti

Agora que estou desperto,

choro por ti e por min

 

Oín cantar ó vento...,

xa non cantaba pra min.

 

Santiago González Brañas