SAUDADE

SAUDADE

 

"La guardia civil captura al peligroso

delincuente Plácido Martínez, dos veces

fugado de la cárcel de Vigo. Había escapado

a Brasil, pero la nostalgia le hizo volver a su tierra."

(Faro de Vigo,29 de setembro de 1892)

 

 

Eu mireite, Plácido Martínez, eu mireite

nun pesadelo que tiven

xa fai moitos anos

cando era neno.

Viñas con pantalón de pana

marrón e raiado,

a camisa arremangada

e a gorra de medio lado.

Rubías pola rúa do Cristo,

no Calvario,

cos zapatóns poeirentos

e o rostro barbuzán e curtido.

Eu mireite, Plácido Martínez, eu mireite

cando ías preso e ben escoltado

por dous gardas civís,

un dediante e outro detrás,

con mosquetóns ben montados.

Levábante por bandido

cos pulsos nos cadrís

e ben esposado

despois de fuxires por dúas veces

do cárcere de Vigo

e téreste liscado

para o Brasil.

Pero alá a saudade da terra

roíache nos adentros

e non te deixaba vivir

porque a alma,

os pensamentos

e as vivencias

quedáranche aquí.

Entón regresaches

doente e ferido

e de novo colleute

a Garda Civil.

Ti, malfeitor destemido,

que retornaches a gaiola

para que o meigallo galego

non che fixera máis dano

ao ter sempre máis preto de ti

os teus amores e os teus soños

coas mociñas feiticeiras

de falares garimosos,

e o verde das montañas e as campías

de que estaban feitos os teus ollos,

e ao sentir os encantos

das carballeiras que fungan

rechouchíos de paxaros.

Eu mireite, Plácido Martínez, eu mireite

nun pesadelo que tiven

xa fai moitos anos

cando era neno.

Pero agora éche cando me decato

de que volviches a Galicia

porque tiñas moito medo

de morrer lonxe da terra...

de morrer lonxe de ti mesmo.

 

Serxio López-Corona

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Embriagador poema cheo dun fondo contido social. Case se pode sentir ese intre do paso do preso escoltado pola Garda Civil. A morriña e quizais o noso sentimento mais fondo.

Anónimo dijo...

Querido Poeta me dejas el corazón triste por tanta amargura no solo en tus sueños si no en las vivencias de un inocente niño.

Anónimo dijo...

Si no fuera por el dramatismo del mismo, podría decirse que la situación es para reírse, regresa y lo pillan. A otros, hoy en día, hay que ir a buscarlos no vienen. Un buen poema que refleja la situación social de una época y que marca una realidad que nos diferencia, el amor al terruño, a la tierra, a la morriña por volver.

Anónimo dijo...

Los gallegos fueron siempre un pueblo de hondas raíces. Sus emigrantes, sus gentes, nunca se olvidaron de su tierra. El ejemplo mas claro lo tenemos en una de nuestras poetisas más insignes: Rosalía de Castro, que así lo tiene reflejado en sus poemas. La "morriña", el amor a la tierra. Eso es Galicia y eso son sus gentes. Magnifico el poema, que refleja con maestría y profundidad, un sentimiento muy arraigado.

Anónimo dijo...

Sergio, cuanto gallego suelto por el mundo adelante con la nostalgia a cuestas de volver algún día a la tierra que lo vió nacer. Dichoso aquél que pueda volver a morir en su tierra. Ceneme

Anónimo dijo...

Maravilloso canto a la morriña. Estuve en Suiza durante más de 12 años y el apego a la tierra se deja sentir con gran fuerza. Lloraba cuando escuchábamos el sonido de las gaitas.

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.