MOCEAR
E andaban os mociños
polos campos e as fragas
e poñían niños de paxaros nos ollos
para saír voando por enriba
das árbores e as montañas
a colleitar amores de sílfides
que alí polo aire moraban.
E atraíanas mastigando
ramalliños de nébeda
para recender polos beizos
o alento e a sensación da vida
cando se está namorado.
E andaban os mociños
nas noites de San Xoán
a cortexar polas praias
con reclamos de buguinas
que polas ondas soaban
para atraer as sereas
que alí quedaban varadas.
Pero elas, con ollos de augamar
e cantos mariñeiros,
engaiolaban a os mozos
para que as bicaran nos bicos dos peitos
e nas bocas de coral
con sabor a mar salgada
ata fuxiren na alta noite
ao chegar a preamar.
E andaban os mociños
tralas mociñas feiticeiras
na festa do Casal.
E cando o gaiteiro tocaba
o compás da muiñeira
tódalas rapazas, todas fermosas,
con brincos de merlos nos ollos
con xeito rebrincaban
e ao remirar de esguello
luceiros no aire deixaban.
E ata o monótono roncón da libeliña,
no idílico lugar,
exhalaba fragancias de xazmín e tomentelo.
Logo os mozos e as mociñas
collidos polo van e lévedos de amor
bicábanse nos beizos
na festa dos namorados
alí, no torreiro.
Serxio López-Corona Martínez
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"