ÁS PEIXEIRAS

ÁS PEIXEIRAS

 

"Velaí veñen as peixeiras

de Foz ou de Ribadeo,

lixeiras e donairosas

poñendo o grito no ceo"

 

-A Noriega V.-

 

 

¡Quen puidera! Mal pocado,

retratar nestes versiños

ás peixeiras do mercado.

Eu non teño a verba leda,

do entranable vate e mestre

que foi o sinxel Noriega.

Pero a súa donosura

sempre chamou a atención,

como a súa mente aguda.

Hai que ver con que agarimo

che dan un peixe por outro,

dicíndoche que é máis "Fino".

Léveme esta maragota,

ou leve este calamar...

E o que che dan é unha pota...

Aínda lembro en tempos idos

cando levaban o peixe

correndo polos camiños.

Descalzas de pé e perna

por chegar diante das outras,

ca patela na cabeza.

Cariátides das mariñas

que berraban ó compás:

¡Ai que sardiña tan viva!

Trocando peixe por gran,

nos tempos de fame e frío

pra levar ós fillos pan.

Non saben as xentes novas,

o que súas avóas penaban

polas nosas corredoiras.

Tempos de fame, posguerra:

De frío e de poucos cartos

foron as escolas delas.

Mirádeas nos mercados,

enganando á clientela

cos regateos e amaños.

Veña, muller, non se vaia- volva acó, faremos trato:

"Dous euros" ¿Perdo, vostede gaña...

Pensa que a roubo no peso?

-Que de morta se me enterre

se o pesado non é certo...

¡Peixe fresquiño da ría!

-Que arda eu coma neve

se o que lle conto é mentira...

Peixeiras, ó fin e ó cabo,

sempre para min seredes,

e ledicia dos mercados.

 

Manolo de Rinlo