O meu grande erro!
Un feixe de lembranzas na caixa do tempo...
A casa está valeira enchéndose de silenzo,
e a noite semella un erro gramatical
nun burato rachado pola túa ausencia.
Fixeron anacos o noso poema!
Aquil que ti e mais eu crearamos un día
a carón dun lume de paixóns proibidas,
cando os dous xogabamos a ser deuses.
A noite segue a ser noite...
e a ser erro nas soleiras dunha soidade
que remexe a miña ialma
nun burato que me afoga.
Velaí as miñas bágoas na caixa do tempo...
o meu grande erro!
Eis aí a noite,
tan preta...
e tan noite.
Manoel Xosé
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"