AQUELAS MANS, AQUELAS
MANCIÑAS
Aquelas mans...
aquelas menciñas,
que tanto traballaban
¡E que todo o daban!
Aquelas mans,
aquelas menciñas
que a herba fresca ulían
aínda tiñan tempo
de arrolarme pola noitiña.
Aquelas mans traballaban,
aquelas mans muxián,
aquelas mans araban.
entre catro brancas paredes,
alí pasa o tempo o
solpor
e as neves.
Entre catro paredes brancas,
pasa o tempo a muller pelibranca.
So o reloxo no seu carto
as seis da mañanciña
erguese ela a traballar ao campo.
¡Pobre viúva, soíña quedaches,
cos teus gatos negros
coma acibeches!
A tarde cae triste e polvoriña
e mentres soña a
viúva
as súas mans mudar,
por unhas novas e cambiar
tanto traballo por dignidade,
pero ela esta xa afeita a levar...
¡E xa non ten idade!
aquelas mans, traballaban,
aquelas mans, muxián,
aquelas mans, araban,
mais a viúva sorrí
porque fai canto quere,
sementa o campo de estrelas
para que brillen os seus animais
mais ela un vestido dunha festa
vello e acarunchado e o único
que a viúva garda do seu pasado.
Aquelas mans, aquelas menciñas
que a herba fresca ulían
e que todo o sabían,
¡Aínda tiñan tempo de
arrolarme pola noitiña.
(Dedicado a tódalas
mulleres traballadoras galegas)
Consuelo Conde Feijóo
Grupo Poético Brétema
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"