O XUGO ROTO
Rompe ese xugo de madeira
dura de carballo
e sacude as pesadas cadeas
de tanto propio engano.
E cando esmiuzadas
no chan as vexas,
fuxe lixeiro as alturas
e mira as novas vereas.
Deixa alí que o teu peito
do limpo aire se encha,
e os teus ollos raiantes de gozo
reciban o frescor das cumes sans
e os novos horizontes vexan.
Pero non te quedes compracido
mirando baixo o xugo roto
e rotas as cadeas,
non sexa que outro xugo mais sutil
domine a túa alma peregrina
por esa vana compracencia,
e quede, aínda no cume, malograda
a túa liberdade verdadeira.
Xosé Crespo Abalde
Grupo Poético Brétema
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"