Estaba asomada
a fiestra, ollando as
arbores que o
vento abaneaba,
as follas no aire,
bailaban e bailaban.
O sol alumeaba,
dábame calor,
pero de pronto nubrase,
coa névoa tremo
e múchanse as flores.
O sol e vida,
dáche ledicia,
se hai brétema
o sol non te acaricia.
Candela
Fernández Mouriño
Grupo
Poético Brétema
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"