ASOMADA

 

Estaba asomada

a fiestra, ollando as

arbores que o

vento abaneaba,

as follas no aire,

bailaban e bailaban.

 

O sol alumeaba,

dábame calor,

pero de pronto nubrase,

coa névoa tremo

e múchanse as flores.

 

O sol e vida,

dáche ledicia,

se hai brétema

o sol non te acaricia.

 

Candela Fernández Mouriño

Grupo Poético Brétema

No hay comentarios:

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.