O RÍO
O río estaba durmido
cando chegou o albor,
alumeou as orelas a luz do sol,
as árbores sorprendidas,
treméronlle as follas
pois estaban durmidas
pois estaban durmidas,
coa brisa da maña a névoa
vaise esvaecendo,
e a tona da auga do río brilla
reflexando nas veigas
os regatos corren lixeiros
para o río a envorcar,
ao seu paso réganse os campos,
medra a herba, nacen as flores,
ventureiras tan xeitosiñas,
todo e paz e sosego na
alma miña.
Candela
Fernández Mouriño
Grupo
Poético Brétema
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"