XEMÍAN AS ÁRBORES
Xemían
as árbores azoutadas polo vento.
Coma
un canto á liberdade.
Con
berros en silencio.
-Esta
é a última vez –ruxía. E vaia se foi.
O
último crepúsculo de estío tinguido de noite.
A
última noite camiñando sobre agullas.
Agullas
dun tempo dicíndolle: “adeus”
Apertou
as violetas mans facendo un puño.
Non
tirou de espada, a fin de contas,
o
mancado corpo estaba nu de vinganza.
E
nese mesmo campo de batalla,
a
guerreira fixo uso da súa arma máis prezada.
Pedindo
axuda, alzou a voz.
Lara Fernández Martínez
Grupo Poético Brétema
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"