Grupo Poético Brétema de Vigo

TIC, TAC, TIC, TAC…

O solpor da tarde queda

imaxinando pasar,

expandíase quediño

por entre as leiras do ar.

E mentres o imaxinaba

en aquel ano irreal

exclamei ¡Ai tempo, tempo!

Quen te puidera parar.

E de súpeto paraba,

tola de min, meu pensar

que el vai fluíndo sen tregua,

e sen xamais se deterá.

Achicando o meu espazo

cada anaco mais e mais

en esa eterna rutina,

tarde, noitiña e maña.

Coma un reloxo invisible,

tic, tac, tic, tac...

tempo que vas fuxindo

e vasme deixando atrás.

Marcando sen marcar nada,

camiñando sen andar

sen ollos vasme espreitando

e sen mans vasme matar.

Tempo, tempo, tempo,

Tic, tac, tic, tac.

Isaura Lago Álvarez

Grupo Poético Brétema.