FIN
DUNHA VIAXE
Polas veiras do río Lagares
andaba paseniño,
e para ollar o correr da auga
senteime nunha pedra
do camiño.
Dunha arbore caeu
unha folla vermella,
a corrente a empurraba
e coma un barquiño navegaba,
navegaba, ata chegar a orela
do río onde quedou varada,
facéndolle compaña
a tódalas follas que
quedaron atascadas.
Candela
Fernández Mouriño
Grupo
Poético Brétema
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"