TRAS OS VIDROS
Tras os vidros, veso coma
cae a choiva miudiña,
tamén chove na miña alma,
que ten tristura e morriña,
cavilando na vida tan angosta,
que tanto vivila costa,
déixome levar pola angustia,
caio nun pozo sen fondo.
E un camiño longo, moi longo...
sento que hai perigo e digo:
esperta, érguete, sigue o camiño
ata o alen do destino.
Candela Fernández
Mouriño
Grupo Poético BrétemA
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"