Grupo Poético Brétema de Vigo

A COSTUREIRA

Costureira, costureira

que levas en equilibrio

a máquina na cabeza

visitando o domicilio

da xente que te reclama

para facer uns arranxos;

xa medrou a nena,

os pantalóns quedan curtos,

o camisón da avoa

necesita unhas mangas

pois chega a invernía

e a noite é moi fría.

A chaqueta do que medra

pasa para o irmán pequeno

e ten que ser amañada

para que pareza de estrea.

Cóseme este botón,

costureira querida

sen quitarme o chaquetón,

para ter a túa cariña

moi achegadiña a miña,

teu alento percibindo,

o que a min me marabilla,

pódeche roubar un bico

pois estas moi distraída

coa agulla e o fío,

e a túa man trema

sentindo con emoción

o estar a miña beira,

xa que coses sen coser

e a agulla sen enfiar,

mirándome tenramente.

Cose os meus pensamentos

con un fío imaxinario

cos teus íntimos desexos

fundindo os nosos espíritos.

Se vai consumindo a vida

como o fío no carrete.

Ponlle freo a manivela

para que ela non xire.

Mariano Marcos de Abalo

Grupo Poético Brétema