Grupo Poético Brétema de Vigo

MIÑA BARCA QUERIDA

Barca querida,

barca nostálxica,

cantos anos pasamos xuntas,

para min eras coma unha irmán.

Cando comezaba a saír a lúa,

eu buscábate

e as dúas xuntas saiamos

ata a maña.

Alí no medio de altamar,

iamos de pesca

mentres as estrelas

titilaban e en ese silencio e espera,

mentres eu os meus segredos che contaba,

ti sempre me escoitabas.

Falaba contigo

inda que non contestaras,

pero sabia que me entendías,

que un pouquiño de alma

tiñas gardada.

Cantos sorrisos e bagoas

ao teu carón botei,

pero ti sempre me arroupabas,

contigo podía contar

cando algo me pasaba,

ti o segredo sabias gardar,

eras incondicional,

unha irmán e amiga,

coma ninguén pode imaxinar.

Teu corazón de madeira,

pero hai estaba e latexaba de verdade,

eu o podía escoitar.

Pasou o tempo para ti e para min,

ti fuches avellentando

e do porto non podías saír,

eu fíxenme maior,

a pecar non podía ir.

Que tristura sentía o meu corazón,

cando pasaba por alí

mirábate no porto tan soia,

tan triste sen min.

Dígoche unha cousa,

virei a visitarte sempre que poida,

pois ti segues sendo unha

irmán para min.

Contareiche de novo os meus segredos,

as miñas cousas,

e ti mos gardaras outra vez.

Así estaremos de novo xuntas,

aínda que de día esta vez,

unha cousa esta clara,

e que ti nin eu

non poderemos esquecer,

nin separar, so nos pode

separar a morte

e esa o fará para sempre e de verdade.

Milagres Ferrer García

Grupo Poético Brétema

(3º premio de poesía 2015)