LANCHIÑA
LANCHIÑA
Lanchiña de vela na mar bravía,
que brincas que bailas nas súas ondiñas.
Lanchiña de pau, madeira tan fina,
que ben te comportas, que ben me afillas.
Lanchiña lixeira, sucando a baía
non te deteñas, lancha, voa, axiña.
Lanchiña xeitosa, boa compañía,
non me fai notar a miña morriña
Lanchiña de vela, de pau, lixeira e xeitosa
que brincas, que bailas, que ben te comportas,
sucando a baía non te deteñas, voa axiña,
a túa compaña non me fai notar a miña morriña.
Santiago
González Brañas
Grupo Poético
Brétema
4 comentarios:
Ás veces o que sentimos agóchase de tal xeito no noso interior, que a mesma realidade énchenos de maxia e leva a nosa alma a eses espazos que nun tempo formaron parte de nós e hoxe estás fora, pero non loxe. A morriña non é só unha maneira de identificarnos co pasado, senos tamén de desatarnos de nós mesmos
me encanta ....un abrazo Teresa
Santi,meu benquerido e paisano da Vila de Cedeira, dille a
Jenan que a historia do mar todos os que levamos o salitre do
mar nas veas, inda todo aquelo vive dentro de nos e vivirá
mentres non morran e rachen ou e queimen os libros do mar.
Unha mui agarimosa e forte aperta para o meu amiguiño, o
fillo de Don Alfredo Brañas, o mellor doctor que pasou pola
Vila de Cedeira, A Curuña.
Fco. de Sotavento de Cedeira.
EN LA LEJANÍA
Ansiedad mía, amada mía
te veo en la inmensidad cautiva,
y por las rutas del mar te veo volar
cual gaviota alegre vas planeando,
con el afán de besar el amor de tu vida,
bajo el preludio del amor de la medusa
y con ella está mi musa la divina,
a quien yo la quiero desde alba
hasta los relámpagos del día.
Es a ella la que yo amo y la llevo
en mis vientos y en la lluvia vespertina,
es la duna donde mi amor se acuesta
y la brisa descalza la besa y la acaricia.
Es la mía libélula la que me da vida
y besos de trova es la mía poetisa.
Nena mía adósate a mi pecho para la gloria
en la divina dicha para querernos y amarnos
desde la campanas y desde tus mandolinas.
Ven gondolera mía que te llevaré a Venecia
desconocida y allí soñaremos tu y yo,
lo que nunca soñaríamos,
y ya lo verás que maravilla,
vas a sentir desde tus laberintos
lo más sublime de la corriente sensitiva
MI QUERIDO AMIGO E PAISANO, SANTIAGUIÑO, TE
DEJO ESTE POEMA SENCILLO PARA TI DE RECUERDO
....YA TE MANDARÉ MÁS.
UN ABRAZO AMIGO E PAISANO DE AQUEL CAMPO DO FLOREAL ¡¡¡OPA ARENA!!!
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"